احذ
لغت نامه دهخدا
- بعیر احذ ؛ شتر سبک دُم و کوتاه دم. ( منتهی الارب ).
|| ( اصطلاح عروض ) جزوی که وتد آن افتاده باشد، مانند مستفعلن که از آن علن افتاده و مستف باقی بماند بجای آن فعلن نهند و آن را احذ گویند. ( المعجم فی معاییر اشعار العجم ). و فعلن چون از مستفعلن خیزد آن را احذ خوانند یعنی دنبال بریده. ( المعجم فی معاییر اشعار العجم ). بحر کامل که در آن تصرف حذّ کرده باشند و آن افکندن وتد مجموع باشد از آخر رکن بحر کامل ، پس در متفاعلن ، متفا بماند. ( منتهی الارب ). || شتر تیزرو که روز پنجم آب خورد. ( منتهی الارب ). ج ، حُذّ.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید