اجماع حدسی

[ویکی فقه] اجماع حدسی، حدس رأی معصوم (علیه السلام) به سبب اتفاق نظر فقها می باشد.
اجماع حدسی به این معنا است که از راه تحصیل اتفاق علما در یک مسئله، نظر و رأی امام (علیه السلام) حدس زده شود؛ به این صورت که همیشه بین اتفاق مرئوسین بر امری و رضایت رئیس آن ها نسبت به آن امر، ملازمه عادی وجود دارد؛ البته این ملازمه در زمانی است که اتفاق آن ها ناشی از یک نوع تبانی و هماهنگی قبلی نباشد.
حجیت اجماع حدسی از دیدگاه علامه نائینی
در کتاب « فوائد الاصول » آمده است:«و قیل ان المدرک فی حجیته هو الحدس برأیه (علیه السلام) و رضاه بما اجمع علیه، للملازمة العادیة بین اتفاق المرئوسین المنقادین علی شیء و بین رضا الرئیس بذلک الشیء و یحکی ذلک عن بعض المتقدمین». بنابراین تقریب، هم چنان که دیدگاه های « شافعی » و « ابوحنیفه » را می توان از نظریات شاگردانشان کشف کرد، اجماع و اتفاق علمای شیعه نیز آشکار کننده قول امام (علیه السلام) است. از ویژگی های این اجماع، ضرورت احراز اتفاق همه فقها در همه اعصار است، زیرا از اتفاق فقهای یک عصر نمی توان به رأی امام (علیه السلام) رسید.
قائلان به حجیت اجماع حدسی
« شیخ انصاری در « رسائل »، محقق قمی در « قوانین» و حاج آقارضا همدانی «در مصباح الفقیه، طریقه حدس را پذیرفته اند و صاحب فصول » این طریقه را به معظم محققین نسبت داده است.