اجاره

[ویکی فقه] اجاره در لغت از ریشه اجر به معنای رهانیدن، به فریاد رسیدن، چیزی را به فرد دادن می باشد.در اصطلاح عقدی است که به موجب آن مستأجر، در برابر مالی که به موجر می دهد، برای مدت معین مالک منافع عین مستأجره می شود. یعنی همان سلطه و اختیار استفاده مالک را از عین مورد اجاره دارد. بنابراین اجاره عقدی تملیکی و معوض و موقت می باشد.
عقد تملیک عمل یا منفعتی معین در برابر عوض معلوم را اجاره گویند.
اجاره در لغت
اجاره همانند «اجر»، مصدر ثلاثی مجرد از باب أجَرَ یَأجُرُ است که به معنای «به مزد دادن» «به مزدوری گرفتن» و «اجرت» و «مزد» آمده است.
ایجار و استیجار و مؤاجره و تفاوت آنها
ایجار و استیجار و مؤاجره نیز در معنای اجاره به کار رفته است که ایجار و استیجار، هم در اجاره منافع و هم در اجاره اعمال (خدمات) استعمال شده؛ ولی مؤاجره، فقط در اجاره اعمال به کار رفته است؛ اگرچه برخی کاربرد آن را در اجاره منافع نیز ذکر کرده اند.
انواع اجاره
...

[ویکی اهل البیت] «اجاره» عبارت است از قراردادی که طی آن منافع مال یا کار کسی در برابر اجرت معین به دیگری واگذار می شود.
موضوع اجاره عبارت است از:
قرارداد اجاره عبارت است از لفظ مشتمل بر:
عقد اجاره با توافق موجر و مستأجر صورت می گیرد، بنابراین ممکن است نوشته ای به صورت اجاره نامه رسمی (در بنگاه معاملاتی) یا عادی تنظیم شود، چنان که امروزه متداول است و یا نوشته ای تنطیم نشود و قرارداد به طور شفاهی منعقد گردد.
از این رو، حضرت امام قدس سره می فرماید: «اگر مالک به کسی بگوید ملک خود را به تو اجاره دادم و او بگوید قبول کردم، اجاره صحیح است و نیز اگر حرفی نزنند و مالک به قصد این که ملک را اجاره دهد، آن را به مستأجر واگذار کند و او هم به قصد اجاره کردن بگیرد اجاره صحیح می باشد».
هر یک از موجر و مستأجر، موضوع اجاره، منفعتی که مستأجر می برد و نیز اجاره بها شرایطی دارند که به شرح زیر است:
1- معین باشد، پس اگر بگوید یکی از خانه های خود را اجاره دادم درست نیست.
2- معلوم باشد؛ بدین معنا که مستأجر آن را ببیند و یا اجاره دهنده طوری خصوصیات آن را بگوید که به طور کامل معلوم باشد.

[ویکی فقه] اجاره (قرآن). اجاره در فقه به معنای تملیک منفعت است.
اجاره از ماده «اجر»، و در اصطلاح فقه عبارت است از تملیک و واگذاری منافع مشخص مال یا شخص در برابر عوض و بهای معین. در این مدخل از واژه «اجر» و مشتقات آن استفاده شده است.
اهم عناوین
آداب اجاره؛ احکام اجاره؛ اجاره انسان؛ اجاره در دین شعیب علیه السّلام؛ شرایط اجاره.

اِجاره
در اصطلاح حقوقی، قراردادی که به موجب آن مالک (موجِر) منافع مال یا نیروی کار خود را در ازای دریافت پول یا مالِ دیگری برای مدت معین به شخص دیگر (مستأجر) تملیک می کند. فقها معنای متفاوتی از اجاره به دست داده اند. به گفتۀ برخی فقها، اجاره آن است که منفعتی معلوم را در برابر عوض معلوم به تملک دیگری درآورد. موضوع اجاره ممکن است اشیا (اعم از عین منقول یا غیرمنقول) یا حیوان و یا نیروی کار انسان باشد. متداول ترین شکل اجاره، اجارۀ غیرمنقول است. اجاره از عقود معیّن بوده و عقدی لازم است، یعنی جز با رضایت دو طرف به هم نمی خورد. احکام کلی عقد اجاره، که از فقه امامیه گرفته شده، در مواد ۴۶۶ تا ۵۰۶ قانون مدنی آمده است. با توجه به گسترش شهرها و روابط جدید ناشی از شهرنشینی، مقررات خاصی دربارۀ اجارۀ محل سکونت و انواع محل های کسب و کار، تهیه و تصویب شده است. اولین قانون مربوط به روابط مالک و مستأجر در ۱۳۳۹ش به تصویب رسید. سپس در ۱۳۵۶ قانون روابط مالک و مستأجر دیگری، بدون رعایت موازین شرع و مواد مربوط به اجاره در قانون مدنی، تصویب شد که در آن روابط استیجاری مربوط به اماکن کسب و پیشه و تجاری تابع شرایط خاصی قرار گرفت. به موجب آن جز در موارد پیش بینی شده، علی رغم انقضای مدت اجاره، موجر حق تخلیه این گونه اماکن را ندارد، و مستأجر بدون کسب اجازه از موجر، نمی تواند عین مستأجره را به غیر واگذار کند. در ۱۳۶۲ قانون دیگری به تصویب رسید که روابط استیجاری اماکن مسکونی را از شمول قانون سال ۱۳۵۶ خارج کرد و مقررات مربوط به اجارۀ این گونه اماکن را تعیین نمود. با تصویب قانون مالک و مستأجرِ مصوبِ ۱۳۷۶، به موجر این اختیار داده شد که حتی در مورد اماکن تجاری و کسب و پیشه نیز، با احراز شرایط مقرر در این قانون، پس از انقضای مدت اجاره، درخواست تخلیه کند.