اثیل

لغت نامه دهخدا

اثیل. [ اَ ] ( ع ص ) محکم. ( مهذب الاسماء ). محکم بُن. ( منتهی الارب ). استوار. || قدیم. کهن : مجدٌ اثیل. || اصیل. آنکه و آنچه اصل بزرگ دارد. شریف.

اثیل. [ اَ ی َ ] ( ع ص ) بعیر اثیل ؛ شتر بزرگ نَره. ج ، ثیل.

اثیل. [ اُ ث َ ] ( ع اِ مصغر ) تصغیر اَثل.

اثیل. [ اَ ] ( اِخ ) محلی است در بلاد هذیل در تهامه. ( معجم البلدان ).

اثیل. [ اُ ث َ ] ( اِخ ) موضعی است قرب مدینه و در آنجا چشمه ای است آل جعفربن ابیطالب را، و آن میان بدر و صفراء واقع است و ذواثیل نیز گفته میشود. || نیز موضعی است که اکثر ازآن ِبنی ضمرة از قبیله کنانه میباشد. ( معجم البلدان ).

اثیل. [ اُ ث َی ْ ی ِ ] ( اِخ ) موضعی است از وادی شراج ریمه و اکثر آن از بنی ضمرة است. ( معجم البلدان ).

فرهنگ فارسی

محلی است در بلاد حذیل در طحامه

فرهنگ معین

( اَ ) [ ع . ] (ص . ) محکم ، استوار.

فرهنگ عمید

اصل دار، استوار و ریشه دار در شرف و اصل ونسب.

پیشنهاد کاربران

بپرس