اثر حافظه دار یک طرفه القا شده حرارتی(پلیمر). اثر حافظه دار یک طرفه القا شده حرارتی، اثری است که در مواد جدید به اصطلاح مواد هوشمند طبقه بندی می شود. پلیمرهایی با اثر حافظه دار القا شده از طریق حرارت، مواد جدیدی هستند که اخیراً کاربردهای آنها در زمینه های مختلف علوم ( به عنوان مثال، پزشکی ) ، ارتباطات و سرگرمی مورد مطالعه قرار گرفته است.
در حال حاضر سیستم های مورد استفاده گزارش شده و تجاری وجود دارند. با این حال، به دلیل تعداد کوپلیمرهایی ( بسپارهای ناهمگنی ) که می توان طراحی کرد، امکان برنامه ریزی سایر پلیمرها، به تعداد بی شمار وجود دارد.
پلیمرهایی با اثر حافظه دار القا شده از طریق حرارت، پلیمرهایی هستند که به محرک های خارجی پاسخ می دهند و به همین دلیل توانایی تغییر شکل خود را دارند. اثر حافظه دار حرارتی ناشی از ترکیبی از پردازش و برنامه ریزی مناسب سیستم است.
این اثر را می توان در پلیمرهایی با ترکیب شیمیایی بسیار متفاوت مشاهده کرد که کاربردهای زیادی را ممکن می سازد.
در مرحله اول، پلیمرها با استفاده از تکنیک های رایج مانند قالب گیری تزریقی، اکستروژن، شکل دهی حرارتی، در دمایی که پلیمر در آن ذوب می شود، پردازش می شوند و شکل نهایی آنها به دست می آید که به آن شکل «دائمی» می گویند.
مرحله بعدی برنامه نویسی سیستم نامیده می شود و شامل حرارت دادن نمونه به دمای انتقال است. در آن دما، پلیمر تغییر شکل داده و به شکلی به نام «موقت» می رسد. بلافاصله پس از آن دمای نمونه کاهش می یابد.
مرحله نهایی اثر شامل بازیابی شکل دائمی است. نمونه تا دمای انتقال گرم می شود و در مدت زمان کوتاهی بازیابی شکل دائمی مشاهده می شود.
این اثر یک ویژگی طبیعی پلیمر نیست، بلکه از برنامه ریزی مناسب سیستم حاصل می شود.
برای اینکه یک پلیمر این اثر را از خود نشان دهد، باید دو جزء در سطح مولکولی داشته باشد: پیوندهایی ( شیمیایی یا فیزیکی ) برای تعیین شکل دائمی و بخش های «محرک» با یک دمای انتقال برای تثبیت شکل موقت.
فلزات یک اثر حافظه دار دو طرفه را نشان می دهند و در هر دما یک شکل را حفظ می کنند. پلیمرها فقط یک بار شکل خود را بازیابی می کنند.
پلیمرها می توانند شکل خود را با کشیدگی تا ۲۰۰٪ تغییر دهند در حالی که فلزات حداکثر ۸–۱۰٪ کشیدگی دارند.
بازیابی در فلزات و سرامیک ها مستلزم تغییر در ساختار کریستالی است، در حالی که بازیابی در پلیمرها به دلیل عمل نیروهای آنتروپی و نقاط اتکا است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر حال حاضر سیستم های مورد استفاده گزارش شده و تجاری وجود دارند. با این حال، به دلیل تعداد کوپلیمرهایی ( بسپارهای ناهمگنی ) که می توان طراحی کرد، امکان برنامه ریزی سایر پلیمرها، به تعداد بی شمار وجود دارد.
پلیمرهایی با اثر حافظه دار القا شده از طریق حرارت، پلیمرهایی هستند که به محرک های خارجی پاسخ می دهند و به همین دلیل توانایی تغییر شکل خود را دارند. اثر حافظه دار حرارتی ناشی از ترکیبی از پردازش و برنامه ریزی مناسب سیستم است.
این اثر را می توان در پلیمرهایی با ترکیب شیمیایی بسیار متفاوت مشاهده کرد که کاربردهای زیادی را ممکن می سازد.
در مرحله اول، پلیمرها با استفاده از تکنیک های رایج مانند قالب گیری تزریقی، اکستروژن، شکل دهی حرارتی، در دمایی که پلیمر در آن ذوب می شود، پردازش می شوند و شکل نهایی آنها به دست می آید که به آن شکل «دائمی» می گویند.
مرحله بعدی برنامه نویسی سیستم نامیده می شود و شامل حرارت دادن نمونه به دمای انتقال است. در آن دما، پلیمر تغییر شکل داده و به شکلی به نام «موقت» می رسد. بلافاصله پس از آن دمای نمونه کاهش می یابد.
مرحله نهایی اثر شامل بازیابی شکل دائمی است. نمونه تا دمای انتقال گرم می شود و در مدت زمان کوتاهی بازیابی شکل دائمی مشاهده می شود.
این اثر یک ویژگی طبیعی پلیمر نیست، بلکه از برنامه ریزی مناسب سیستم حاصل می شود.
برای اینکه یک پلیمر این اثر را از خود نشان دهد، باید دو جزء در سطح مولکولی داشته باشد: پیوندهایی ( شیمیایی یا فیزیکی ) برای تعیین شکل دائمی و بخش های «محرک» با یک دمای انتقال برای تثبیت شکل موقت.
فلزات یک اثر حافظه دار دو طرفه را نشان می دهند و در هر دما یک شکل را حفظ می کنند. پلیمرها فقط یک بار شکل خود را بازیابی می کنند.
پلیمرها می توانند شکل خود را با کشیدگی تا ۲۰۰٪ تغییر دهند در حالی که فلزات حداکثر ۸–۱۰٪ کشیدگی دارند.
بازیابی در فلزات و سرامیک ها مستلزم تغییر در ساختار کریستالی است، در حالی که بازیابی در پلیمرها به دلیل عمل نیروهای آنتروپی و نقاط اتکا است.
