اثار یوهان سباستیان باخ

آثار یوهان سباستیان باخ. آثار یوهان سباستیان باخ با حروف اختصاریِ BWV ( سرواژهٔ عبارت آلمانیِ Bach - Werke - Verzeichnis ) به معنای «نمایهٔ آثار باخ» نمایه گذاری شده اند. این فهرست را ولفگانگ اشمایدر در سال ۱۹۵۰ منتشر کرد.
آثار باخ در فهرست یادشده، به جای تقسیم بندی برحسبِ زمان تصنیف اثر، برحسبِ نوعِ اثر تقسیم بندی شده اند:[ ۱]
• ۱ تا ۲۲۴ برای کانتات ها،
• ۲۲۵ تا ۲۴۹ برای آثار آوازیِ بزرگ،
• ۲۵۰ تا ۵۲۴ برای کوراله ها و آوازهای مقدس،
• ۵۲۵ تا ۷۷۱ برای آثار ارگ،
• ۷۷۲ تا ۹۹۴ برای آثار سازهای کلاویه ای دیگر،
• ۹۹۵ تا ۱۰۰۰ برای تصنیفات ساز لوت،
• ۱۰۰۱ تا ۱۰۴۰ برای آثار موسیقی مجلسی،
• ۱۰۴۱ تا ۱۰۷۱ برای موسیقی ارکستری،
• ۱۰۷۲ تا ۱۰۸۰ برای کانن ها و فوگ ها.
در گردآوری این فهرست، اشمایدر عمدتاً از فهرست ویراستِ «انجمن باخ» ( به Error: {{Lang - xx}}: متن دارای نشانه گذاری ایتالیک است ( راهنما ) ) ، فهرستی از آثار آهنگساز که بین سال های ۱۸۵۰ و ۱۹۰۵ جمع آوری شده، پیروی کرده است. برای فهرست کاملِ مرتب شده برحسب شمارهٔ BWV، مقالهٔ فهرست آثار باخ را ببینید.
باخ در طی دوران حیاتش به عنوان ارگ نواز، مشاور ساختِ ارگ و آهنگساز، آثاری برای ارگ – چه در انواع آزاد آلمانی مانند پرلودها، فانتازیاها و توکاتاها و شکل های بسته تری مانند پرلود کورالهها و فوگها - مشهور بود. به دلیل خلاقیت فراوان و توانایی ادغام سبک های ملّی متفاوت و متنوع در آثارش برای ارگ، توانست در سنین جوانی شهرت و اعتبار کسب نماید. سبک مربوط به سرزمین های شمالی آلمان که در آثار گئورگ بوم ( که باخ وی را در لونه برک ملاقات کرد ) مشهود است، روش آهنگسازی باخ را تحت تأثیر قرار داده است. همچنین سبک دیتریش بوکسته هود ( که باخ وی را در ۱۷۰۴ در لوبک ملاقات کرد ) نیز بر سبک شخصی باخ در آهنگسازی تأثیراتی داشته است. حوالی همین دوران باخ آثار تعدادی از آهنگسازان فرانسوی و ایتالیایی را با هدف افزودن دانش و فهم خود دربارهٔ زبان تصنیفات آنها، رونویسی کرد و بعده ها حتی چند ویلون کنسرتو از ویوالدی و دیگران را برای اُرگ تنظیم کرد. پرحاصل ترین دوران وی ( از ۱۷۰۸ تا ۱۷۱۴ ) نه تنها با تصنیف چندین جفت از پرلودها و فوگ ها و توکاتاها و فوگ ها همراه بود، بلکه تألیف «کتابچهٔ اُرگ» را نیز در پی داشت. این کتاب ناتمام مجموعه ای از چهل و نه پرلود کورالهٔ کوتاه را شامل می شد که هدف آنها نمایش فنون ترکیبی بود که می توانست در کاربرد ملودی های کوراله استفاده شود. آثار باخ برای اُرگ، پس از ترک وایمار کاهش یافت اما با وجود این، مشهورترین آثار او ( شش سونات تریو، «تمرین کلاویهٔ III» - به آلمانی: «Clavierübung III» - تصنیف شده به سال ۱۷۳۹ و کورال «هجده بزرگ» ) همگی پس از این دوران تصنیف شده اند. در میانسالی، وی به شدت درگیر ارائهٔ مشاوره برای پروژه های متفاوت ساخت اُرگ، آزمایش ارگ های نوساز و اختصاص زمانی در بعدازظهرها برای اجرای تک نوازی بر روی ارگ ها گردید.