آثار و جایزه های مریلین مونرو. مریلین مونرو ( ۱ ژوئن ۱۹۲۶ – ۴ اوت ۱۹۶۲ ) بازیگر آمریکایی بود که از سال ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۱ در ۲۹ فیلم ایفای نقش کرد. [ ۱] [ ۲] او پس از یک فعالیت حرفه ای کوتاه در زمینهٔ مدلینگ، قراردادهای بازیگری کوتاه مدتی را با فاکس قرن بیستم و کلمبیا پیکچرز امضا کرد و در سال های نخستین فعالیتش در نقش های فرعی ظاهر شد. مونرو در سال ۱۹۵۰ در دو فیلم تحسین شده به نام های جنگل آسفالت و همه چیز دربارهٔ ایو نقش هایی مختصر داشت. [ ۳] نقش های او در این دو فیلم برخلاف بسیاری از نقش هایی بود که وی را به عنوان یک «بلوند احمق» جلوه می داد. مارگوت ای. هنریکسن، زندگی نامه نویس مونرو در دانشنامهٔ ملی زندگی نامه آمریکا می گوید این کلیشه «ناعادلانه» بود و مونرو را «در طول فعالیت حرفه ای خود آزار می داد». [ ۲]
موفقیت عمده کاری مونرو در سال ۱۹۵۳ صورت گرفت، زمانی که او در فیلم نوآر نیاگارا و کمدی های آقایان موطلایی ها را ترجیح می دهند و چگونه می توان با یک میلیونر ازدواج کرد بازی کرد. سارا چرچول، دیگر زندگی نامه نویس مونرو، اشاره می کند که پس از سال ۱۹۵۳، جذابیت جنسی مونرو که بیشتر یک رفتار «ناخودآگاه بود تا آگاهانه»، به مشخصهٔ اصلی او تبدیل می شود[ ۴] و پس از آن، این بازیگر را به یکی از محبوب ترین و شناخته شده ترین افراد در آمریکا تبدیل می کند. [ ۲] مونرو در سال ۱۹۵۵ در فیلم خارش هفت ساله به کارگردانی بیلی وایلدر، در نقش زنی که سوژهٔ فانتزی های جنسی همسایهٔ متأهلش قرار گرفته است، حضور پیدا کرد. یکی از سرشناس ترین صحنه های فعالیت حرفه ای مونرو در این فیلم رخ می دهد؛ او در حالی که لباس سفید خود را بر تن دارد، روی یک شبکه میله ای از سیستم تهویه مترو در خیابان می ایستد و باد دامن او را بالا می برد. [ ۵]
مونرو پس از حضور در فیلم ایستگاه اتوبوس ( ۱۹۵۶ ) ، شرکت فیلم سازی خودش را تأسیس کرد. [ ۶] این شرکت مستقلاً فیلمی را به نام شاهزاده و شوگرل تولید کرد که در سال ۱۹۵۷ منتشر شد. [ ۷] او سپس در فیلم های بعضی ها داغشو دوست دارن ( ۱۹۵۹ ) و ناجورها ( ۱۹۶۱ ) ظاهر شد. در ژوئن ۱۹۶۲، مونرو به طور موقت از فیلم چیزی برای بخشیدن کنار گذاشته شد و درگذشت او در ماه اوت همان سال، ساخت این فیلم را ناتمام گذاشت. [ ۲] اگرچه مونرو تنها برای یک دهه از بازیگران سرشناس و نقش اول بود، فیلم های او تا زمان مرگ غیرمنتظره اش در سال ۱۹۶۲، در مجموع بیش از ۲۰۰ میلیون دلار به فروش رفتند. [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفموفقیت عمده کاری مونرو در سال ۱۹۵۳ صورت گرفت، زمانی که او در فیلم نوآر نیاگارا و کمدی های آقایان موطلایی ها را ترجیح می دهند و چگونه می توان با یک میلیونر ازدواج کرد بازی کرد. سارا چرچول، دیگر زندگی نامه نویس مونرو، اشاره می کند که پس از سال ۱۹۵۳، جذابیت جنسی مونرو که بیشتر یک رفتار «ناخودآگاه بود تا آگاهانه»، به مشخصهٔ اصلی او تبدیل می شود[ ۴] و پس از آن، این بازیگر را به یکی از محبوب ترین و شناخته شده ترین افراد در آمریکا تبدیل می کند. [ ۲] مونرو در سال ۱۹۵۵ در فیلم خارش هفت ساله به کارگردانی بیلی وایلدر، در نقش زنی که سوژهٔ فانتزی های جنسی همسایهٔ متأهلش قرار گرفته است، حضور پیدا کرد. یکی از سرشناس ترین صحنه های فعالیت حرفه ای مونرو در این فیلم رخ می دهد؛ او در حالی که لباس سفید خود را بر تن دارد، روی یک شبکه میله ای از سیستم تهویه مترو در خیابان می ایستد و باد دامن او را بالا می برد. [ ۵]
مونرو پس از حضور در فیلم ایستگاه اتوبوس ( ۱۹۵۶ ) ، شرکت فیلم سازی خودش را تأسیس کرد. [ ۶] این شرکت مستقلاً فیلمی را به نام شاهزاده و شوگرل تولید کرد که در سال ۱۹۵۷ منتشر شد. [ ۷] او سپس در فیلم های بعضی ها داغشو دوست دارن ( ۱۹۵۹ ) و ناجورها ( ۱۹۶۱ ) ظاهر شد. در ژوئن ۱۹۶۲، مونرو به طور موقت از فیلم چیزی برای بخشیدن کنار گذاشته شد و درگذشت او در ماه اوت همان سال، ساخت این فیلم را ناتمام گذاشت. [ ۲] اگرچه مونرو تنها برای یک دهه از بازیگران سرشناس و نقش اول بود، فیلم های او تا زمان مرگ غیرمنتظره اش در سال ۱۹۶۲، در مجموع بیش از ۲۰۰ میلیون دلار به فروش رفتند. [ ۸]
