اتوپیا

اگر بخواهیم کلمات منطبق با ریشه و مفهوم کلمه ی آتوپیا را در مقوله ی زبان شناسی پیدا کنیم به شرح زیر قابل تحلیل است؛
کلیدواژه ی آتوپیا به لحاظ مفهومی که در درون این کلمه نهفته است مرتبط با کلمه ی اتیوپی می باشد. حالا اگر بخواهیم ارتباط این دو کلیدواژه را از طریق قوانین ایجاد کلمات پیدا کنیم حرف ( ت ) به لحاظ نزدیکی محل صدور آوا از ابزارهای کلامی نهفته در دهان برای ایجاد آوا قابل تبدیل به حرف ( د ) و حرف ( پ ) قابل تبدیل به حرف ( ب ) می باشد. با تبدیل نمودن این دو حرف، کلمه ی آدوبیا و ادیوبی قابل مشاهده می شود. حالا اگر بخواهیم رد این کلمه را در زبان فارسی و دیگر زبانها دنبال کنیم کلماتی مثل دیپلم دیپ دیبا دوبی دوبا طوبی ادب ادیب مُؤدب مبادی آداب آداپت آداپته آداپتور آباد ابد بودا بودن ادبیات دیبا تدبیر دبیر دیبان دیوان دیوا دیو دوا داوود و. . . قابل رویت می شود. یعنی در یک تعریف خلاصه آتوپیا و اتیوپی به مفهوم دیبا شده می باشد.
درک بهتر و کاملتر مطلب بالا مرتبط با متن تحلیل شده ی زیر می باشد ؛
دوبِی یا دُبِی ؛ پرجمعیت ترین شهر امارات متحده عربی و مرکز امارت دبی، پرجمعیت ترین امارت از هفت امارت این کشور است. به معنی دیبا شده.
دِبی ؛ وجود جریان در یک سیستم که باعث دیبا شدن آن سیستم می شود.
دیپلم ؛ منشعب از کلمه ی دیب و دیبا شدن.
به مفهوم دیپ شدن و دیبا شدن در مسائل
به مفهوم پرداختن به عمق مسائل و آداب و رسوم را به صورت علمی و کلاسیک عمیق شدن و یاد گرفتن.
به مفهوم عمق پیدا کردن و عمیق شدن در مسائل.
در زبان انگلیسی با نگارش deep در حال استفاده می باشد.
کلمه ی دیپلماسی نیز تحت عنوان پرداختن به عمق مسائل و رعایت آداب حکومت داری در حال استفاده است.
دیبا: با توجه به قانون چرخش حروف در کلمات و خاصیت لاتین بودن زبان که همچون ملات در مَلّاته در غالب یا پاتیل کلمات در حال لت خوردن و متلاطم شدن برای ایجاد مفاهیم جدید هست کلمه دیبا یعنی محصولی یا شخصیتی که بر مبنای یک آدابی شکل گرفته باشد و آباد شده باشد گویند. در مورد اشیا معمولا در مورد پارچه ابریشمین که با طرح و نقش های بسیار زیبا و جنس مرغوب بافته می شد می گفتند اما در مورد شخصیت ها به کسانی اطلاق می شود که آداب دان و ادیب و مبادی آداب هستند و با رعایت آن آداب و قوانین به مخزن علم ابدی دست پیدا می کنند. مَنِش انسانهای ادیب و دیبا نیز تدبیر نمودن در امور و به کار بستن آن در عالم واقعیت هست. در کل ریشه و مصدر یا بن واژه این کلمه ادب می باشد. مترادف موازی و مفهومی این کلمه قانون می باشد. اصطلاحاً یک جمله ای در عالم ارتباطات کلامی زیاد استفاده می شود با این مضمون که هر کاری یا شغلی یک آدابی داره، قانونی داره که تا آن آداب و قوانین رعایت نشود فلسفه وجودی آن کار یا شغل ایجاد نمی گردد. زنجیره ی ریشه ای این کلمه این جمله رو به ما انسانها می گه؛ مبادی آداب بودن به آباد شدن منتهی می شود. در کل اگر به صورت خیلی خلاصه تعریفی از کلمه دیبا داشته باشیم یعنی عمیق یعنی مبادی آداب یعنی آباد کننده. یعنی رعایت شیوه و اصول هر کاری که پشتوانه فکری عمیقی داشته باشد و با تکرار آن شیوه و اصول و آداب به کرامت و کریم شدن منتهی می گردد.
اگر هم رد کلمه دیبا رو در زبان انگلیسی بزنیم به دو کلمه deep و depth و دیپلم خواهیم رسید به مفهوم عمیق و دارای عمق.
کلمه ی آداب نیز در کلماتی مثل آدابته یا آداپته نمودن با نگارش adaptor که در زبان انگلیسی به معنی تطبیق دادن ترجمه و برگردان شده است در اصل به معنی دیبا کننده دارای مفهوم می باشد.
کلماتی که مرتبط با کلمه دیبا می باشد و جریان مفاهیم رو در مورد این کلمه در درون خودشان به ما نشان می دهند کلماتی از قبیل؛ دیبا، ادب، ادیب، دیپلم ، آداب، مبادی، آباد، بودا، بودن، ابدال.
کلمه دیبا در واقع اهمیت علم و دانش و دانایی و به کار بستن علوم درجهت آبادی را خیلی به بیننده القا می کند.
دیو به مفهوم رشد یافته. مثل دیوان حافظ یا دیوان عالی کشور البته با نگارش اصیل تر این کلمه دیبان حافظ و دیبان عالی کشور صحیح تر می باشد. دیوا مرتبط با کلمه ی دیبا به مفهوم دارای عمق و پر بودن از چیزی. از کلمه ی دیبا در زبان انگلیسی با نام deep در حال استفاده می باشد. از زاویه قوانین ایجاد کلمات، کلمه ی ادب و آداب و آباد و ابد نیز همین مفهوم را در خود دارند. بر همین مبنا و برداشت از مفهوم کلمه ی دیو، در راستای ریشه ی این کلمه، به شخص مداوا کننده و داوود و دوا دهنده نیز قابل برداشت است. یعنی شخص دیوا و داوود شخصی هست مبادی آداب می باشد و بر مبنای یک آداب و رسوم ذاتی و حقیقی، مداوا و دیبایی ایجاد می کند.
کلماتی که از دیپ در جایگاه های کاربردی مختلف برای ساخت کلمات انشعاب می یابد عبارتند از دَب دُب داب دوب دیب.
مثلاً کلمه ی دَبّه به مفهوم ظرفی که دارای عمق بیشتری نسبت به مابقی ظروف باشد.
یا کلمه ی دُبُر قابل تبدیل به دُبُل که به مقعد و کون و باسن ترجمه و برگردان شده است به مفهوم عضوی که دارای عمق باشد معنا و مفهوم دارد.
یا کلمه ی دبیر و مدبر و تدبیر که در جایگاه علمی و فکری کاربرد خودش را دارد.
کلمه ی دابه الارض به مفهوم زمین دارای عمق زیاد. مرتبط با کلماتی مثل دابگان و دابغان به مفهوم مکان پست و دارای عمق زیاد
یا اصطلاح تُپ تُپ کردن در هنگام ضربه زدن به چیزی که توخالی و دارای عمق باشد.
یا اصطلاح ادبار به مفهوم گذشتگان ، ریشه ، پشت ، اجداد. در قرآن اصطلاح ادبار النجوم به معنی ستارگان ناپدید شده.
یا کلمه ی دوبا قابل تبدیل به کلمه ی طوبا به معنی درخت ریشه دار

دانشگاهی وحوزوی. ( سکولار واسکولار ) .
بیسوادی و با سوادی.
نان نکبت و نان نعمت.
باند راند خواندگروی وشهروندی.
خداباوری. وبی خداباوری.
بهشتیان و دوزخیان.
حرام زادگان وحلال زادگان.
و
. . . . . .

آرمان شهرخواهی ( به انگلیسی:utopianism ) عبارت است از دلبستگی به ایجاد یا خیال پردازی دربارهٔ یک نظم اجتماعی آرمانی.

نگاه کنید:

در واقع یکی دیگر از معانی این کلمه همان وهم، خیال و تصور است، داشتن دولت یا کشور ی کامل و ایده آل که به تعبیری از آن با نام مدینه ی فاضله نیز یاد شده است!
معانی تخصصی:
قانون ـ فقه : مثالى
روانشناسى : آرمانشهر
بازرگانى : مدینه فاضله
اضافات:
این واژه را می توان به صورت «یوتُپیا» نیز نوشت و این نوع نگارش نیز کاملا درست است.
این کلمه سالهاست که وارد زبان پارسی شده است و هم اکنون در خیل کلمات پذیرفته شده در زبان فارسی می باشد.
این کلمه سالهاست که به واژگان فارسی اضافه گردیده است و پیرامون آن فیلم نامه های و نیز مقالات و سخنرانی های زیادی در عرصه های رسانه و. . . موجود است که خود حاکی از پیوستن این واژه به جمع واژگان فارسی می باشد.
توضیحات تکمیلی
اتوپیا Utopia واژه­ای است مرکب از OU ( او ) یونانی به­معنای «نفی» و کلمه­ی TOPOS ( توپوس ) به­معنای «مکان» می­باشد؛ بنابر­این از لحاظ لغوی به­معنای «لامکان»می­باشد. در اصطلاح رایج، به­معنای جزیره­ی خیالی­ای توصیف شده که در آن سیاست و قانون و همه چیز در کمال خوبی اجرا می­گردد و نیز نام کتابی از توماس مور در این­باره می­باشد. معانی دیگر این واژه عبارتند از: دولت یا کشور کامل و ایده­آل، کشور خیالی، کتابی که درباره­ی کشور مرفه­الحال بحث می­کند. ( 1 )
همچنان­که در معانی اولیه مشخص است یوتوپیا از منظر خود طراحان آن، جامعه­ای خیالی و غیر­قابل تحقق است و در دنیای بشریت جایی برای آن سراغ نداریم و نخواهیم داشت و از همین­جا تفاوت­های اصلی یوتوپیای محصول مکاتب ماده­گرای شرق و غرب و نطریه­پردازان آن با مدینه­ی فاضله در مکتب اسلام آشکار می­شود.

پیشینه
در طول تاریخ انسان در پی تأمین جامعه­ای مطلوب بوده که خبری از ظلم و تبعیض و جنگ و ستیز و جهل و فقر و مرض در آن نباشد. در این راستا برخی به طراحی و ارائه­ی نظراتی درباره­ی چنین جامعه­ی آرمانی کوشیدند که به ذکر مختصر برخی از این یوتوپیاها یا رایج­ترین معادل فارسی آن - یعنی مدینه­ی فاضله - و شاخصه­های آن می­پردازیم:
1 ) مدینه­ی افلاطونی: افلاطون در مدینه­ی فاضله­ای که ترسیم نموده فقط فلاسفه­ی حقیقی را شایسته­ی زمامداری امور سیاسی می­داند. کمال مطلوب از نظر فردی در عدل و از نظر اجتماعی در حکومت آنها است. عده­ای باید برای دفاع از شهر و نیز هجوم به همسایگان تربیت شوند. مالکیت خصوصی را نیز برای زمامداران و نظامیان مضر می­داند، چرا که ایجاد تعلق خاطر مانع خدمت آنها به کشور است. به نظر او آنان­که لیاقت حکومت دارند خداوند در نهادشان طلا سرشته و در نهاد نگهبانان نقره و در نهاد برزگران و سایر شغل­ها، آهن و برنج. . . ( 2 )
2 ) مدینه­ی فاضله­ی اگوستین: او در قرن چهارم در کتاب شهر خدا، صلح و عدالت خواهی را دو ویژگی مدینه­ی فاضله می­داند، شهر خدا در آسمآن­ها است و شهرهای زمینی هر قدر بتوانند به این دو آرمان نزدیک­تر شوند قابل احترام­ترند. ( 3 )
3 ) مدینه­ی فاضله­ی فارابی­ ( فیلسوف مسلمان قرن چهارم ) : مدینه­ی فاضله او در سطوح مختلف سرزمینی، صغری، وسطی و عظمی طرح شده­ی است. رئیس اول آن پیامبر ( ص ) است که متصل به عقل فعال است و پس از او رئیس مماثل و در غیاب او رئیس فقاهت عهده­دار امور زمامداری جامعه­ی فاضله است. مقصد مدینه­ی فارابی سعادت و خیر مطلق است و ریشه در فطرت مشترک همه­ی انسآن­ها دارد. . . ( 4 )
4 ) مدینه­ی فاضله­ی توماس مور­ ( در کتاب یوتوپیا ) : لغو مالکیت خصوصی و پول از شاخصه­های مدینه­ی فاضله اوست. مردم از قمارهای فاسدکننده­ی احمقانه بی­خبرند، از جمله بازی­های آنان نبرد میان رذیلت و فضیلت است. میخانه و روسپی­گری در کار نیست، امکانی برای فساد و جایی برای پنهان شدن و دیدارهای پنهانی نیست و همه چشم در چشم هم زندگی می­کنند. . . . ( 5 )
5 ) از نظر آیت­الله مصباح یزدی مدینه­ی­ فاضله­ دارای ویژگی­هایی است که عبارتند از:
«1 - ارتباط فرد با خدای متعال
2 - ارتباط فرد با فرد [خودش امانت الهی است]
3 - ارتباط فرد با طبیعت [در این قبال دو موضع دارد: الف ) امانتدار خدای متعال است ب ) خلیفه­ی خدا است]
4 - ارتباط فرد با دیگر انسآن­ها بر اساس دو اصل عدالت و احسان، در ارتباط با نهاد خانواده - نهاد اقتصاد – نهاد سیاست و حکومت – نهاد حقوق و نهاد آموزش و پرورش» ( 6 )
ویل دورانت در «لذات فلسفه»، اتین کابه در «سفر به ایکاری»، ارسطو در «سیاست»، خواجه­نصیر طوسی در «اخلاق­الملوک»، کامپلانلا در «شهر خورشید»، فرانسیس بیکن در «ارغنون جدید» و «آتلانتیس نو» و فلاسفه­ی دیگری چون کانت، هگل، راسل از افرادی هستند که تلاش نمودند شاخصه­هایی را برای مدینه­ی فاضله­ی مطلوب بشریت ترسیم نمایند.

مدینه­ی فاضله و غیر­فاضله
مدینه­ی فاضله، شهر، دولت یا اجتماعى است که در آن همکارى زیادى براى نیل به سعادت دنیوى و اخروى وجود دارد. به بیان دیگر، در چنین شهرى، مردم سعادت خود و ابزار نیل به آن را مى‏شناسند و براى دست‏یابى به آن ( سعادت ) با یکدیگر همکارى مى‏کنند. البته این هم­کارى، شرط بقا و حیات مدینه­ی فاضله نیز شمرده مى‏شود؛ زیرا مدینه­ی فاضله همانند تن آدمى است که­ اعضایى دارد و اگر این اعضا با یکدیگر هماهنگ نباشد، حاصل کار آن چیزى نیست که سعادت انسان را تأمین نماید. بنابراین، کامل و سالم بودن اعضا و نیز هماهنگى و هم­کارى آنها از شروط لازم براى فراهم آمدن سعادت است. ( 7 )
در نقطه مقابل مدینه­ی فاضله، مدینه­ی جاهله قرار دارد - که بیشتر فارابی به­طور مستقیم به آن پرداخته - که بدون درک آن، فهم مدینه­ی فاضله دشوار است. این مدینه­ی جاهله یا جامعه­ی ناسالم خ . . .