آتونالیته. آتونالیته ( فرانسوی: Atonalité ) یا موسیقی آتونال ( فرانسوی: Musique atonale ) در عمومی ترین تعریفش به موسیقی فاقد تونالیته مرکزی یا کلید گفته می شود که تقریباً از سال ۱۹۰۸ میلادی تاکنون رواج داشته است. در این نوع موسیقی از به کارگیری سلسله مراتب نواک ها حول یک نت پایه پرهیز شده و نت های گام کروماتیک کارکردی مستقل دارند. به عبارت دیگر، موسیقی آتونال شکلی از موسیقی است که به نظام تونال - که بنیان موسیقی کلاسیکِ اروپایی رایج بین سده های هفدهم تا نوزدهم را شکل می داده - پشت پا زده و بر پایهٔ توالی بدیعی از نواک ها و نیز ترکیب آن ها در محیط های ناآشنا بنا می شود.
موسیقی دانان برجسته ای از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم آثاری آفریده اند که جزئاً یا تماماً آتونالند؛ هنرمندانی همچون الکساندر اسکریابین، کلود دبوسی، بلا بارتوک، پل هیندمیت، سرگئی پروکفیف، ایگور استراوینسکی و ادگار وارز. اما برجسته ترین نمایندهٔ موسیقی آتونال آرنولد شونبرگ است که خود او کاربرد این اصطلاح را برای توصیف آثارش نمی پذیرفت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفموسیقی دانان برجسته ای از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم آثاری آفریده اند که جزئاً یا تماماً آتونالند؛ هنرمندانی همچون الکساندر اسکریابین، کلود دبوسی، بلا بارتوک، پل هیندمیت، سرگئی پروکفیف، ایگور استراوینسکی و ادگار وارز. اما برجسته ترین نمایندهٔ موسیقی آتونال آرنولد شونبرگ است که خود او کاربرد این اصطلاح را برای توصیف آثارش نمی پذیرفت.
wiki: آتونالیته