اتواء
لغت نامه دهخدا
اتواء. [ اَت ْ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ تَوّ، بمعنی تنها، طاق. || رسن یک تاه تافته. ( منتهی الارب ).
اتواء. [ اِت ْت ِ ] ( ع مص ) پناه گرفتن بجائی. || جای گرفتن : اتویت منزلی و الیه بالابدال والادغام و ایتویت علی التصحیح ؛ پناه و جای گرفتم به آن. ( منتهی الارب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید