اتلاء
لغت نامه دهخدا
اتلاء. [ اِ ] ( ع مص ) در پی کردن. ( منتهی الارب ). پی درپی آوردن. || متقدم شدن. || حواله کردن. ( تاج المصادر ) ( منتهی الارب ). || عهد و زنهار دادن کسی را. ( تاج المصادر ) ( منتهی الارب ): اتلیته سهماً؛ تیر امان دادم او را. اتلیته ذمة عهد؛ زنهار دادم او را. || باقی گذاشتن نزد کسی اندکی از حق خود. ( منتهی الارب ). || بابچه گشتن. ( تاج المصادر ): اتلت الناقة؛ بابچه شد ناقه که پس وی میرود. ( منتهی الارب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید