اتصال چسبی ( به انگلیسی: adhesive bonding ) یک روش اتصال است که برای ساخت و تعمیر گستره وسیعی از محصولات به کار می رود. اتصال چسبی به همراه جوشکاری و لحیم کاری، یکی از فرآیندهای اساسی اتصال است. در این روش، اجزا با به کارگیری چسب ها به یکدیگر متصل می شوند. گستره وسیع انواع چسب های موجود این امکان را برای مواد متعددی فراهم می سازد تا در محصولات مختلف مانند وسایل نقلیه، تلفن های همراه، محصولات مراقبت شخصی، ساختمان ها، رایانه ها و دستگاه های پزشکی به یکدیگر متصل شوند.
چسب را می توان به عنوان ماده ای تعریف کرد که سبب می شود تا دو سطح به یکدیگر متصل شوند. با این تعریف، اولین «چسب» را می توان چسبی در نظر گرفت که سه میلیارد سال پیش ساخته شده است، زمانی که سلول های اولیه یک غشای خارجی چسبناک تولید کردند که به آنها این اجازه را می داد تا به سلول های مجاور متصل شوند. اولین استفاده از چسب ها توسط انسان را می توان به حدود ۲۲۰۰۰۰ سال قبل از میلاد مربوط دانست، زمانی که قیر به دست آمده از پوست درخت توس را برای چسباندن نوک پیکان های سنگی به تیر به کار می بردند. [ ۱]
طبق تعریف EN 923: «"چسب ها. عبارات و تعاریف"، چسب ها موادی غیرفلزی هستند که می توانند اجسام را با اتصال سطحی ( چسبندگی ) به هم وصل کنند، توسط پیوندی که دارای استحکام داخلی ( چسبندگی ) کافی می باشد. » چسب عنصر اتصال بین دو جسم متصل را تشکیل می دهد که بدون آن به هم نمی چسبیدند. چسب ها را می توان بر اساس شیمی، کاربرد یا سازوکار واکنش دسته بندی کرد.
طبق تعریف آیوپاک، چسبندگی «فرایند اتصال یک ماده به سطح یک ماده دیگر» است. برهم کنش بین چسب و بستر دارای ضخامت بسیار کمی در حد کمتر از یک نانومتر است؛ بنابراین، خیس شدن خوب موادی که باید توسط چسب در حالتی که مایع است به هم متصل شوند، برای ایجاد اتصالی با کیفیت بالا مورد نیاز است. علاوه بر قابلیت خیس کنندگی، چسب و بستر باید دارای گروه های مولکولی سازگار باشند تا برهم کنش بین چسب و بستر صورت گیرد و به سبب آن چسبندگی حاصل شود.
نیروهای چسبندگی بیشتر بر اساس اثرات فیزیکی به وجود می آیند، به عنوان مثال، مانند نیروهای بین گروه های قطبی یا قابل قطبی شدن، بر روی پیوندهای هیدروژنی یا نیروهای واندروالس. هنگام اتصال پلاستیک ها، خصوصاً به وسیله چسب های پایه حلال، فرآیندهای انتشار نیز می توانند نقش بازی کنند. در این حالت، پلاستیک موجود در سطح بستر در حلال موجود در چسب حل می شود. چنین اتفاقی منجر به افزایش حرکت زنجیره های پلیمری پلاستیک می شود که این امر اجازه نفوذ زنجیره های پلیمری چسب را می دهد. در نهایت، اتفاقات دیگری نیز بین زنجیره های پلیمری چسب و بستر رخ می دهد. پس از تبخیر حلال، یک ترکیب جامد برجای می ماند. پیوندهای شیمیایی نیز در مجموعه های خاصی از چسب / بستر دارای اهمیت هستند، برای مثال اتصال شیشه با استفاده از چسب های سیلیکونی، اتصال چوب به وسیله از چسب های پلی اورتان و اتصال آلومینیوم با به کارگیری چسب های اپوکسی. پیوند شیمیایی به طور قابل توجهی منجر به چسبندگی بیشتر از پیوند فیزیکی می شود. شایان توجه است، نفوذ چسب مایع به لایه های زیرین ممکن است پس از سفت شدن چسبندگی بیشتری ایجاد کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچسب را می توان به عنوان ماده ای تعریف کرد که سبب می شود تا دو سطح به یکدیگر متصل شوند. با این تعریف، اولین «چسب» را می توان چسبی در نظر گرفت که سه میلیارد سال پیش ساخته شده است، زمانی که سلول های اولیه یک غشای خارجی چسبناک تولید کردند که به آنها این اجازه را می داد تا به سلول های مجاور متصل شوند. اولین استفاده از چسب ها توسط انسان را می توان به حدود ۲۲۰۰۰۰ سال قبل از میلاد مربوط دانست، زمانی که قیر به دست آمده از پوست درخت توس را برای چسباندن نوک پیکان های سنگی به تیر به کار می بردند. [ ۱]
طبق تعریف EN 923: «"چسب ها. عبارات و تعاریف"، چسب ها موادی غیرفلزی هستند که می توانند اجسام را با اتصال سطحی ( چسبندگی ) به هم وصل کنند، توسط پیوندی که دارای استحکام داخلی ( چسبندگی ) کافی می باشد. » چسب عنصر اتصال بین دو جسم متصل را تشکیل می دهد که بدون آن به هم نمی چسبیدند. چسب ها را می توان بر اساس شیمی، کاربرد یا سازوکار واکنش دسته بندی کرد.
طبق تعریف آیوپاک، چسبندگی «فرایند اتصال یک ماده به سطح یک ماده دیگر» است. برهم کنش بین چسب و بستر دارای ضخامت بسیار کمی در حد کمتر از یک نانومتر است؛ بنابراین، خیس شدن خوب موادی که باید توسط چسب در حالتی که مایع است به هم متصل شوند، برای ایجاد اتصالی با کیفیت بالا مورد نیاز است. علاوه بر قابلیت خیس کنندگی، چسب و بستر باید دارای گروه های مولکولی سازگار باشند تا برهم کنش بین چسب و بستر صورت گیرد و به سبب آن چسبندگی حاصل شود.
نیروهای چسبندگی بیشتر بر اساس اثرات فیزیکی به وجود می آیند، به عنوان مثال، مانند نیروهای بین گروه های قطبی یا قابل قطبی شدن، بر روی پیوندهای هیدروژنی یا نیروهای واندروالس. هنگام اتصال پلاستیک ها، خصوصاً به وسیله چسب های پایه حلال، فرآیندهای انتشار نیز می توانند نقش بازی کنند. در این حالت، پلاستیک موجود در سطح بستر در حلال موجود در چسب حل می شود. چنین اتفاقی منجر به افزایش حرکت زنجیره های پلیمری پلاستیک می شود که این امر اجازه نفوذ زنجیره های پلیمری چسب را می دهد. در نهایت، اتفاقات دیگری نیز بین زنجیره های پلیمری چسب و بستر رخ می دهد. پس از تبخیر حلال، یک ترکیب جامد برجای می ماند. پیوندهای شیمیایی نیز در مجموعه های خاصی از چسب / بستر دارای اهمیت هستند، برای مثال اتصال شیشه با استفاده از چسب های سیلیکونی، اتصال چوب به وسیله از چسب های پلی اورتان و اتصال آلومینیوم با به کارگیری چسب های اپوکسی. پیوند شیمیایی به طور قابل توجهی منجر به چسبندگی بیشتر از پیوند فیزیکی می شود. شایان توجه است، نفوذ چسب مایع به لایه های زیرین ممکن است پس از سفت شدن چسبندگی بیشتری ایجاد کند.
wiki: اتصالات چسبی