آتشکده آذرجو یکی از آتشکدهای شهر داراب و در ۱۰ کیلومتری غرب شهر دارابگرد است. آتشکدهٔ آذرجو به شیوهٔ چهارتاقی با گنبدی گرد است که سقف اصلی آن ویران شده است. «مقدسی» یکی از رخدادنگاران، آذرجو را شهری از آتش معنا کرده است. در برابر این آتشکده، کوه بلندی به نام «حفر سیاه» و چشمه ای طبیعی و بزرگ به نام «اغلان قز» قرار دارد. آتشکده آذر جو در فاصله یک کیلومتری از روستای کرسیا واقع شده است و در تاریخ ۱۷ خرداد ۱۳۸۵ با شمارهٔ ثبت ۱۵۶۰۲ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
... [مشاهده متن کامل]
وجه تسمیه آن به نام آذرجوی به دلیل وجود آتش ( که به آن آذر می گویند ) در این بنا و رود ( جوی ) روان پرآب در کنار این سازه تاریخی، است. اکنون از رود کناری این آتشکده و استخری که در نزدیکی این بنا وجود داشته اثری بر جای نمانده است.
بر پایه روایت مروج الذهب مسعودی این آتشکده به دستور اشو زرتشت بنا شده است. زرتشت به یستاف شاه دستور داد تا آتش مقدس جمشید را بیابد و یستاف شاه آن را در خوارزم یافت و به دارابگرد آورد و در آنجا آتشکده ای بنا نمود و آتش مقدس را در آن نگه داری و سپس شهر خرم دارابگرد را بنا نمود. از سال ۳۳۲ هجری قمری نام آن به آتشکده آذرجو تغییر کرد.
در تاریخ ایران شاهی با نام یستاف/یستاسف وجود ندارد. اگرچه مسعودی در مروج الذهب و معادن الجواهر، الجزء الثانی، ص196 از یستاسف شاه به عنوان بنیانگذار آتشکده آذرجو نام برده که به فرمان زرتشت آتش را به دارابگرد در فارس برد، اما در یک صفحه قبل از آن ( ص195 ) از عبارت «بهمن بن اسفندیار بن یستاسف» استفاده کرده و معلوم است که منظور او «گشتاسپ» بوده است.
این اثر که یک چهارتاقی به جامانده از روزگار ساسانی است همانند همهٔ چهارتاقی های روزگار ساسانی دارای پلانی مربعی است. این سازهٔ تاریخی خاموش از لاشه سنگ با ملاط گچ دست کوب ساخته شده است. بدنه داخل اثر، گچ اندود بوده که پهنای لایه های گچی آن ۵ سانتیمتر است. گفتنی است چهارتاقی ها سازه هایی بوده اند که بیشتر کاربری مذهبی داشته اند. آتشکده، سازهٔ زادبومی ایرانی است که اگر به آن توجه شود ارزش آن نمودار خواهد شد. هرگاه به ارزشمندی آتشکده ها پی برده شود، می توان امیدوار بود که آتشکده ها هم مانند ساختمان های دیگر بازسازی شوند و این بخش از معماری ایرانی برای آیندگان به یادگار بماند. در کنار ان دو حلقه چاه سنگی در دل کوه تراشیده اند که از آن ها به عنوان مخزن اب برای دو آسیاب که در زیر ان قرار دارد استقاده می شده است.
... [مشاهده متن کامل]
وجه تسمیه آن به نام آذرجوی به دلیل وجود آتش ( که به آن آذر می گویند ) در این بنا و رود ( جوی ) روان پرآب در کنار این سازه تاریخی، است. اکنون از رود کناری این آتشکده و استخری که در نزدیکی این بنا وجود داشته اثری بر جای نمانده است.
بر پایه روایت مروج الذهب مسعودی این آتشکده به دستور اشو زرتشت بنا شده است. زرتشت به یستاف شاه دستور داد تا آتش مقدس جمشید را بیابد و یستاف شاه آن را در خوارزم یافت و به دارابگرد آورد و در آنجا آتشکده ای بنا نمود و آتش مقدس را در آن نگه داری و سپس شهر خرم دارابگرد را بنا نمود. از سال ۳۳۲ هجری قمری نام آن به آتشکده آذرجو تغییر کرد.
در تاریخ ایران شاهی با نام یستاف/یستاسف وجود ندارد. اگرچه مسعودی در مروج الذهب و معادن الجواهر، الجزء الثانی، ص196 از یستاسف شاه به عنوان بنیانگذار آتشکده آذرجو نام برده که به فرمان زرتشت آتش را به دارابگرد در فارس برد، اما در یک صفحه قبل از آن ( ص195 ) از عبارت «بهمن بن اسفندیار بن یستاسف» استفاده کرده و معلوم است که منظور او «گشتاسپ» بوده است.
این اثر که یک چهارتاقی به جامانده از روزگار ساسانی است همانند همهٔ چهارتاقی های روزگار ساسانی دارای پلانی مربعی است. این سازهٔ تاریخی خاموش از لاشه سنگ با ملاط گچ دست کوب ساخته شده است. بدنه داخل اثر، گچ اندود بوده که پهنای لایه های گچی آن ۵ سانتیمتر است. گفتنی است چهارتاقی ها سازه هایی بوده اند که بیشتر کاربری مذهبی داشته اند. آتشکده، سازهٔ زادبومی ایرانی است که اگر به آن توجه شود ارزش آن نمودار خواهد شد. هرگاه به ارزشمندی آتشکده ها پی برده شود، می توان امیدوار بود که آتشکده ها هم مانند ساختمان های دیگر بازسازی شوند و این بخش از معماری ایرانی برای آیندگان به یادگار بماند. در کنار ان دو حلقه چاه سنگی در دل کوه تراشیده اند که از آن ها به عنوان مخزن اب برای دو آسیاب که در زیر ان قرار دارد استقاده می شده است.
