آتشفشان چینه ای. آتشفشان چینه ای ( Stratovolcano ) ، استراتوولکان[ ۱] یا آتشفشان ترکیبی[ ۲] ( مرکب ) ، آتشفشانی مرتفع و مخروطی شکل است که از روی هم قرارگرفتن لایه های سفت شده ای از گدازه، آذرآوار، سنگ آذرین و خاکستر آتشفشانی به وجود آمده است. مشخصهٔ آتشفشان های چینه ای برخلاف آتشفشان های سپری شیب زیاد و فوران های انفجاری آن است. گدازه ای که از دهانهٔ این نوع آتشفشان جاری می شود به دلیل چسبناکی و ناروانیش خیلی زود سردشده و پیش از آنکه مسافت زیادی را بپیماید سخت می شود. ماگمای تشکیل دهندهٔ این گدازه ها غالباً فلسیک بوده و از میزان بالا تا متوسطی سیلیس برخوردارند و مقادیر کمتری نیز ماگمای مافیک که چسبناکیش کمتر است در آن ها یافت می شود. جریان گستردهٔ گدازهٔ فلسیکی غیرمعمول است اما در صورت وقوع تا ۱۵ کیلومتر را نیز خواهد پیمود.
آتشفشان های چینه ای را گاه آتشفشان های ترکیبی یا مرکب نیز می نامند و دلیل آن، ساختار مرکب لایه های تشکیل دهندهٔ آشتفشان است که به توالی از بیرون ریزش مواد فورانی شکل گرفته است. این آتشفشان ها در مقایسه با آتشفشان های سپری شکل، معمول ترین نوع آتشفشان ها به شمار می آیند و معروفترین آنها، دو آتشفشان کراکاتوآ با فوران فاجعه بارش در سال ۱۸۸۳ و وزوو که فوران سال ۷۹ میلادی آن منجر به نابودی شهرهای پمپئی و هرکولانیوم شد می باشد.
آتشفشان های استراتو در منطقه فرورانش مرسوم هستند و زنجیره ها و خوشه هایی را در راستای مرزهای تکتونیکی صفحه ایجاد می کنند که در آن پوسته اقیانوسی زیر پوسته قاره ای کشیده می شود ( آتشفشانی قوس قاره ای، همانند محدوده آبشار، آند، کامپانیا ) یا صفحه اقیانوسی نظیر ( قوس جزیره آتشفشان، همانند ژاپن، فیلیپین، جزایر آلوتی ) . استراتوولکانوهای ایجاد کننده ماگما وقتی بالا می آیند که آب بند گردیده هم در مواد معدنی هیدراته و هم در سنگ سوراخ سوراخ بازالت پوسته اقیانوسی بالایی در گوشته سنگ آستنوسفر در بالای زمین آزاد می گردد. دال اقیانوسی در حال غرق شدن. رها شدن آب از مواد معدنی هیدراته، "آب زدایی" نامبرده می شود و در فشارها و دماهای ویژه برای هر ماده معدنی اتفاق می افتد، چون صفحه به اعماق زیاد فرو می رود. [ ۳] آب آزاد گردیده از سنگ، نقطه ذوب سنگ گوشته پوشاننده را پایین می آورد، که بعد از آن گرفتار ذوب نسبی می شود و به علت چگالی سبک تر نسبت به سنگ گوشته اطراف بالا می رود و به شکل موقت در شالوده لیتوسفر استخر می گردد. و بعد از آن ماگما از بین پوسته بالا می آید و سنگ های پوسته ای مالدار از سیلیس را در خود جای می دهد که منتهی به یک ترکیب متوسط نهایی می گردد. زمانیکه ماگما به سطح بالایی نزدیک می شود، در یک محفظه ماگما در پوسته زیر آتشفشان استراتو جمع می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآتشفشان های چینه ای را گاه آتشفشان های ترکیبی یا مرکب نیز می نامند و دلیل آن، ساختار مرکب لایه های تشکیل دهندهٔ آشتفشان است که به توالی از بیرون ریزش مواد فورانی شکل گرفته است. این آتشفشان ها در مقایسه با آتشفشان های سپری شکل، معمول ترین نوع آتشفشان ها به شمار می آیند و معروفترین آنها، دو آتشفشان کراکاتوآ با فوران فاجعه بارش در سال ۱۸۸۳ و وزوو که فوران سال ۷۹ میلادی آن منجر به نابودی شهرهای پمپئی و هرکولانیوم شد می باشد.
آتشفشان های استراتو در منطقه فرورانش مرسوم هستند و زنجیره ها و خوشه هایی را در راستای مرزهای تکتونیکی صفحه ایجاد می کنند که در آن پوسته اقیانوسی زیر پوسته قاره ای کشیده می شود ( آتشفشانی قوس قاره ای، همانند محدوده آبشار، آند، کامپانیا ) یا صفحه اقیانوسی نظیر ( قوس جزیره آتشفشان، همانند ژاپن، فیلیپین، جزایر آلوتی ) . استراتوولکانوهای ایجاد کننده ماگما وقتی بالا می آیند که آب بند گردیده هم در مواد معدنی هیدراته و هم در سنگ سوراخ سوراخ بازالت پوسته اقیانوسی بالایی در گوشته سنگ آستنوسفر در بالای زمین آزاد می گردد. دال اقیانوسی در حال غرق شدن. رها شدن آب از مواد معدنی هیدراته، "آب زدایی" نامبرده می شود و در فشارها و دماهای ویژه برای هر ماده معدنی اتفاق می افتد، چون صفحه به اعماق زیاد فرو می رود. [ ۳] آب آزاد گردیده از سنگ، نقطه ذوب سنگ گوشته پوشاننده را پایین می آورد، که بعد از آن گرفتار ذوب نسبی می شود و به علت چگالی سبک تر نسبت به سنگ گوشته اطراف بالا می رود و به شکل موقت در شالوده لیتوسفر استخر می گردد. و بعد از آن ماگما از بین پوسته بالا می آید و سنگ های پوسته ای مالدار از سیلیس را در خود جای می دهد که منتهی به یک ترکیب متوسط نهایی می گردد. زمانیکه ماگما به سطح بالایی نزدیک می شود، در یک محفظه ماگما در پوسته زیر آتشفشان استراتو جمع می شود.
wiki: آتشفشان چینه ای