اتحادیه کشورهای مشترک المنافع ( به انگلیسی: Commonwealth of Nations ) یا اتحادیه کشورهای همسود مجموعه ای از ۵۶ کشور مستقل است که همه آن ها به جز موزامبیک و کامرون قبلاً مستعمره امپراتوری بریتانیا بوده اند. این کشورها روی هم حدود ۳۰٪ جمعیت کره زمین و ۳۰٪ سطح خشکی های زمین را می پوشانند. چهارچوب همکاری کشورهای این ارگان بر اساس اعلامیه سنگاپور مصوب سال ۱۹۷۱ حول توسعه ارزشهای مشترک مانند حقوق بشر، حکومت قانون، آزادی های فردی، برابری، دموکراسی، تجارت آزاد، صلح جهانی و همکاری های چند جانبه است.
... [مشاهده متن کامل]
در حال حاضر چارلز سوم نماد همبستگی میان تمامی ۵۶ عضو ارگان کشورهای مشترک المنافع است. عضویت در این ارگان به عنوان اتحاد سیاسی تلقی نمی شود و پذیرش چارلز سوم به عنوان نماد ارگان به معنای پیروی سیاسی کشورهای عضو از بریتانیا نیست.
کشورهای عضو قلمروهای مشترک المنافع زیرمجموعهٔ اتحادیه کشورهای مشترک المنافع هستند. به جز بریتانیا که چارلز سوم خود در آن حضور دارد، در ۱۵ کشور دیگر عضو قلمروهای مشترک المنافع «فرماندار کل» معمولاً به پیشنهاد نخست وزیر آن کشور و دستور چارلز سوم انتخاب می شود. بالاترین مقام تشریفاتی دربار بریتانیای کبیر ( چارلز سوم ) عنوان «ریاست کشور» را در ۱۶ عضو کشورهای مشترک المنافع دارا است. این کشورها به اصطلاح «قلمروی مشترک المنافع» خوانده می شوند. مقام ریاست کشور مقامی تشریفاتی است و در عمل کارهای روزمره کشورهای قلمرو از طریق دولت انتخابی به ریاست نخست وزیر انجام می شود. این کشورها شامل استرالیا، نیوزیلند، پاپوآ گینه نو، جزایر سلیمان، تووالو ( در اقیانوسیه ) ، کانادا ( در آمریکای شمالی ) ، بلیز ( در آمریکای جنوبی ) ، و آنتیگوا و باربودا، باهاما، باربادوس، گرنادا، جامائیکا، سنت کیتس و نویس، سنت لوسیا، سنت وینسنت و گرنادین ( در هند غربی و جزایر کارائیب ) هستند.
هر چهار سال یک بار المپیک بازی های کشورهای مشترک المنافع در یکی از شهرهای اعضا برگزار می شود. ایده برگزاری این بازی ها در سال ۱۸۹۱ میلادی مطرح شد، در سال ۱۹۱۱ میلادی به بهانه تاج گذاری «جُرج پنجم» پادشاه بریتانیا، بین تیم های استرالیا، آفریقای جنوبی، کانادا و بریتانیا انجام گرفت و از سال ۱۹۳۰ میلادی به همه اعضای کشورهای مشترک المنافع تعمیم یافت.
در دهه اخیر شهرهای کوالالامپور در مالزی ( ۱۹۹۸ ) ، منچستر در بریتانیا ( ۲۰۰۲ ) ، ملبورن در استرالیا ( ۲۰۰۶ ) ، دهلی نو در هند ( ۲۰۱۰ ) ، گلاسگو در اسکاتلند ( ۲۰۱۴ ) ، گلد کوست در استرالیا ( ۲۰۱۸ ) و بیرمنگام در بریتانیا ( ۲۰۲۲ ) میزبان این بازی ها بوده اند.
... [مشاهده متن کامل]
در حال حاضر چارلز سوم نماد همبستگی میان تمامی ۵۶ عضو ارگان کشورهای مشترک المنافع است. عضویت در این ارگان به عنوان اتحاد سیاسی تلقی نمی شود و پذیرش چارلز سوم به عنوان نماد ارگان به معنای پیروی سیاسی کشورهای عضو از بریتانیا نیست.
کشورهای عضو قلمروهای مشترک المنافع زیرمجموعهٔ اتحادیه کشورهای مشترک المنافع هستند. به جز بریتانیا که چارلز سوم خود در آن حضور دارد، در ۱۵ کشور دیگر عضو قلمروهای مشترک المنافع «فرماندار کل» معمولاً به پیشنهاد نخست وزیر آن کشور و دستور چارلز سوم انتخاب می شود. بالاترین مقام تشریفاتی دربار بریتانیای کبیر ( چارلز سوم ) عنوان «ریاست کشور» را در ۱۶ عضو کشورهای مشترک المنافع دارا است. این کشورها به اصطلاح «قلمروی مشترک المنافع» خوانده می شوند. مقام ریاست کشور مقامی تشریفاتی است و در عمل کارهای روزمره کشورهای قلمرو از طریق دولت انتخابی به ریاست نخست وزیر انجام می شود. این کشورها شامل استرالیا، نیوزیلند، پاپوآ گینه نو، جزایر سلیمان، تووالو ( در اقیانوسیه ) ، کانادا ( در آمریکای شمالی ) ، بلیز ( در آمریکای جنوبی ) ، و آنتیگوا و باربودا، باهاما، باربادوس، گرنادا، جامائیکا، سنت کیتس و نویس، سنت لوسیا، سنت وینسنت و گرنادین ( در هند غربی و جزایر کارائیب ) هستند.
هر چهار سال یک بار المپیک بازی های کشورهای مشترک المنافع در یکی از شهرهای اعضا برگزار می شود. ایده برگزاری این بازی ها در سال ۱۸۹۱ میلادی مطرح شد، در سال ۱۹۱۱ میلادی به بهانه تاج گذاری «جُرج پنجم» پادشاه بریتانیا، بین تیم های استرالیا، آفریقای جنوبی، کانادا و بریتانیا انجام گرفت و از سال ۱۹۳۰ میلادی به همه اعضای کشورهای مشترک المنافع تعمیم یافت.
در دهه اخیر شهرهای کوالالامپور در مالزی ( ۱۹۹۸ ) ، منچستر در بریتانیا ( ۲۰۰۲ ) ، ملبورن در استرالیا ( ۲۰۰۶ ) ، دهلی نو در هند ( ۲۰۱۰ ) ، گلاسگو در اسکاتلند ( ۲۰۱۴ ) ، گلد کوست در استرالیا ( ۲۰۱۸ ) و بیرمنگام در بریتانیا ( ۲۰۲۲ ) میزبان این بازی ها بوده اند.
