اتحادیه فدرالیست های اروپایی ( فدرال خواهان ) ( به انگلیسی: Union of European Federalists ) ( UEF ) ، یک سازمان غیردولتی اروپایی است که خواستار اروپای فدرال است. این اتحادیه از ۲۰ سازمان تشکیل شده و از سال ۱۹۴۶ در سطوح اروپایی، ملی و محلی فعال بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
پایه گذاری اتحادیه فدرالیست های اروپا به کنفرانس هرتنشتاین با حضور ۷۸ نماینده از جنبش های فدرالیستی ۱۶ کشور اروپایی در سپتامبر ۱۹۴۶ در هرتنشتاین، نزدیک زوریخ در سوئیس برمی گردد. این گروه ها باور مشترکی داشتند که تنها یک فدراسیون اروپایی بر پایهٔ ایدهٔ اتحاد در تنوع می تواند از تکرار درد و ویرانی دو جنگ جهانی را جلوگیری کند، بنابراین برنامه ای که بر اساس این ایده بنا شده بود را اعتمادنامه - برنامه به دست آوردند. فدرالیست ها باور داشتند که فقط تلاش مشترک شهروندان اروپایی برای رسیدن به این هدف می تواند اروپایی صلح آمیز و دموکراتیک با آزادی و حفاظت از حقوق بشر را تضمین کند.
در دومین نشست در لوکزامبورگ، این گروه ها بر سر ایجاد یک دبیرخانه دائمی اروپایی در پاریس و دیگری در شهر نیویورک برای فدرالیست های جهانی توافق کردند. اما در ۱۵ و ۱۶ دسامبر ۱۹۵۶ در پاریس بود که UEF رسماً آغاز به کار کرد. وظیفه آن هماهنگی و تقویت فعالیت های جنبش های مختلف و سازماندهی آنها در یک ساختار فدرال بود.
پس از دریافت وضعیت قانونی، UEF برای پیمان فدرال اروپا کمپین کردند. این شامل تلاش برای تبدیل مجمع مشاوره ای شورای اروپا به «مجمع مؤسسان فدراسیون اروپا» بود. ابزار اساسی طوماری بود که توسط هزاران شهروند اروپا و تعداد زیادی از افراد برجسته سیاسی، فکری و علمی امضا شده بود. خواستار تدوین یک متن برای یک پیمان فدرال توسط مجمع مشورتی شورای اروپا و پیشنهاد تصویب آن را به اتحادیه اروپا بود. علاوه بر این، اتحادیه فدرالیست های اروپا برای تصویب جامعه دفاعی اروپا EDC و ایجاد یک جامعه سیاسی تلاش کرد.
پس از رد پروژه EDC، فدرالیست ها بر اساس نظرات مختلف دربارهٔ راهبردی که باید توسط سازمان پیگیری شود به دو گروه تقسیم شدند: آن دسته از افرادی که از پیشنهادهای آلتیرو اسپینلی ( ۱۹۰۷–۱۹۸۶ ) حمایت می کردند و بیشتر از رویکرد تأسیس و طرح قانون اساسی پیروی می کردند و آن دسته که به رویکرد گام به گام تمایل داشتند. گروه اولی نمی خواستند صرفاً به یک بازار مشترک بسنده کنند، در حالی که گروه دوم به طور کامل از آن حمایت می کرد. این تناقض منجر به تقسیم UEF در ژوئیه ۱۹۵۶ و تقسیم آن به دو سازمان شد:
... [مشاهده متن کامل]
پایه گذاری اتحادیه فدرالیست های اروپا به کنفرانس هرتنشتاین با حضور ۷۸ نماینده از جنبش های فدرالیستی ۱۶ کشور اروپایی در سپتامبر ۱۹۴۶ در هرتنشتاین، نزدیک زوریخ در سوئیس برمی گردد. این گروه ها باور مشترکی داشتند که تنها یک فدراسیون اروپایی بر پایهٔ ایدهٔ اتحاد در تنوع می تواند از تکرار درد و ویرانی دو جنگ جهانی را جلوگیری کند، بنابراین برنامه ای که بر اساس این ایده بنا شده بود را اعتمادنامه - برنامه به دست آوردند. فدرالیست ها باور داشتند که فقط تلاش مشترک شهروندان اروپایی برای رسیدن به این هدف می تواند اروپایی صلح آمیز و دموکراتیک با آزادی و حفاظت از حقوق بشر را تضمین کند.
در دومین نشست در لوکزامبورگ، این گروه ها بر سر ایجاد یک دبیرخانه دائمی اروپایی در پاریس و دیگری در شهر نیویورک برای فدرالیست های جهانی توافق کردند. اما در ۱۵ و ۱۶ دسامبر ۱۹۵۶ در پاریس بود که UEF رسماً آغاز به کار کرد. وظیفه آن هماهنگی و تقویت فعالیت های جنبش های مختلف و سازماندهی آنها در یک ساختار فدرال بود.
پس از دریافت وضعیت قانونی، UEF برای پیمان فدرال اروپا کمپین کردند. این شامل تلاش برای تبدیل مجمع مشاوره ای شورای اروپا به «مجمع مؤسسان فدراسیون اروپا» بود. ابزار اساسی طوماری بود که توسط هزاران شهروند اروپا و تعداد زیادی از افراد برجسته سیاسی، فکری و علمی امضا شده بود. خواستار تدوین یک متن برای یک پیمان فدرال توسط مجمع مشورتی شورای اروپا و پیشنهاد تصویب آن را به اتحادیه اروپا بود. علاوه بر این، اتحادیه فدرالیست های اروپا برای تصویب جامعه دفاعی اروپا EDC و ایجاد یک جامعه سیاسی تلاش کرد.
پس از رد پروژه EDC، فدرالیست ها بر اساس نظرات مختلف دربارهٔ راهبردی که باید توسط سازمان پیگیری شود به دو گروه تقسیم شدند: آن دسته از افرادی که از پیشنهادهای آلتیرو اسپینلی ( ۱۹۰۷–۱۹۸۶ ) حمایت می کردند و بیشتر از رویکرد تأسیس و طرح قانون اساسی پیروی می کردند و آن دسته که به رویکرد گام به گام تمایل داشتند. گروه اولی نمی خواستند صرفاً به یک بازار مشترک بسنده کنند، در حالی که گروه دوم به طور کامل از آن حمایت می کرد. این تناقض منجر به تقسیم UEF در ژوئیه ۱۹۵۶ و تقسیم آن به دو سازمان شد:
