اتحادیهٔ بین المللی حفاظت از ارقام جدید گیاهی ( فرانسوی: Union internationale pour la protection des obtentions végétales ) یا به اختصار UPOV، در سال ۱۹۶۱ با هدف های مختلفی از جمله تخصیص حقوق انحصاری به به نژادگران ارقام جدید گیاهی است که توسط تعدادی کشور اروپایی تشکیل شد و ارتباط رسمی با سازمان ملل ندارد. در سازمان ملل تمامی کشورهای عضو، حق این را دارند که در تدوین قراردادها و کنوانسیون های سازمان ملل شرکت کنند، اما در مورد UPOV چنین نیست و تنها همان چند کشور مؤسس ابتدایی اتحادیه در تدوین کنوانسیون UPOV شرکت کردند.
در سال ۲۰۰۵ میلادی این اتحادیه طی گزارشی مدعی شد که دست آوردهای بزرگی برای کشورهای عضو خواهد داشت، از جمله این دست آوردها:
ارتقای کیفیت ارقام جدید گیاهی
افزایش تعداد ارقام گیاهی جدید رهاسازی شده
افزایش تعداد موسسات یا شرکت های بهنژادگر
افزایش میزان سرمایه گذاری در بخش بهنژادی
بر اساس این اتحادیه، بخشی از سود حاصل از فروش رقم گیاهی ثبت شده به نام به نژادگر به وی تعلق می گیرد. یعنی به عنوان مثال اگر در زمان عضویت کسی بخواهد از گیاهی که به نام فرد دیگری ثبت شده است استفاده کند باید مبلغی را به عنوان حق استفاده ( royalty ) به به نژادگر بپردازد.
با عضویت در این اتحادیه هر کشور موظف است قوانین و سیاست های ملی خود را مطابق با این کنواسیون تنظیم کند؛ و کشاورزان منع استفاده از بذر خود مصرفی می شوند.
ایران با تصویب قانون ملی بذر کشور در سال ۱۳۸۲, تمایل خود را برای عضویت در اتحادیهٔ بین المللی حفاظت از ارقام جدید گیاهی رسماً اعلام کرده است.
در تاریخ ۲ اکتبر ۲۰۱۵ این ۷۴ کشور جزو اتحادیهٔ بین المللی حفاظت از ارقام جدید گیاهی بوده اند:[ ۱] سازمان مالکیت معنوی آفریقا, آلبانی, آرژانتین, استرالیا, اتریش, جمهوری آذربایجان, بلاروس, بلژیک, بولیوی, برزیل, بلغارستان, کانادا, شیلی, چین, کلمبیا, کاستاریکا, کرواسی, جمهوری چک, دانمارک, جمهوری دومینیکن, اکوادور, استونی, اتحادیه اروپا, [ ۲] فنلاند, فرانسه, گرجستان, [ ۳] آلمان, گواتمالا, مجارستان, ایسلند, جزیره ایرلند, اسرائیل, ایتالیا, ژاپن, اردن, کنیا, قرقیزستان, لتونی, لیتوانی, جمهوری مقدونیه, مکزیک, مولداوی, مراکش, هلند, نیوزیلند, نیکاراگوئه, نروژ, عمان, پاناما, پاراگوئه, پرو, لهستان, پرتغال, کره جنوبی, رومانی, روسیه, صربستان, سنگاپور, اسلواکی, اسلوونی, آفریقای جنوبی, اسپانیا, سوئد, سوئیس, ترینیداد و توباگو, تونس, ترکیه, اوکراین, بریتانیا, ایالات متحده آمریکا , [ ۴] اروگوئه, ازبکستان, ویتنام. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۲۰۰۵ میلادی این اتحادیه طی گزارشی مدعی شد که دست آوردهای بزرگی برای کشورهای عضو خواهد داشت، از جمله این دست آوردها:
ارتقای کیفیت ارقام جدید گیاهی
افزایش تعداد ارقام گیاهی جدید رهاسازی شده
افزایش تعداد موسسات یا شرکت های بهنژادگر
افزایش میزان سرمایه گذاری در بخش بهنژادی
بر اساس این اتحادیه، بخشی از سود حاصل از فروش رقم گیاهی ثبت شده به نام به نژادگر به وی تعلق می گیرد. یعنی به عنوان مثال اگر در زمان عضویت کسی بخواهد از گیاهی که به نام فرد دیگری ثبت شده است استفاده کند باید مبلغی را به عنوان حق استفاده ( royalty ) به به نژادگر بپردازد.
با عضویت در این اتحادیه هر کشور موظف است قوانین و سیاست های ملی خود را مطابق با این کنواسیون تنظیم کند؛ و کشاورزان منع استفاده از بذر خود مصرفی می شوند.
ایران با تصویب قانون ملی بذر کشور در سال ۱۳۸۲, تمایل خود را برای عضویت در اتحادیهٔ بین المللی حفاظت از ارقام جدید گیاهی رسماً اعلام کرده است.
در تاریخ ۲ اکتبر ۲۰۱۵ این ۷۴ کشور جزو اتحادیهٔ بین المللی حفاظت از ارقام جدید گیاهی بوده اند:[ ۱] سازمان مالکیت معنوی آفریقا, آلبانی, آرژانتین, استرالیا, اتریش, جمهوری آذربایجان, بلاروس, بلژیک, بولیوی, برزیل, بلغارستان, کانادا, شیلی, چین, کلمبیا, کاستاریکا, کرواسی, جمهوری چک, دانمارک, جمهوری دومینیکن, اکوادور, استونی, اتحادیه اروپا, [ ۲] فنلاند, فرانسه, گرجستان, [ ۳] آلمان, گواتمالا, مجارستان, ایسلند, جزیره ایرلند, اسرائیل, ایتالیا, ژاپن, اردن, کنیا, قرقیزستان, لتونی, لیتوانی, جمهوری مقدونیه, مکزیک, مولداوی, مراکش, هلند, نیوزیلند, نیکاراگوئه, نروژ, عمان, پاناما, پاراگوئه, پرو, لهستان, پرتغال, کره جنوبی, رومانی, روسیه, صربستان, سنگاپور, اسلواکی, اسلوونی, آفریقای جنوبی, اسپانیا, سوئد, سوئیس, ترینیداد و توباگو, تونس, ترکیه, اوکراین, بریتانیا, ایالات متحده آمریکا , [ ۴] اروگوئه, ازبکستان, ویتنام. [ ۵]
