اتّحادیۀ اروپای غربی (Western European Union)
سازمانی که در ۱۹۵۵ به منزلۀ جلسۀ مشورتی دربارۀ مسائل نظامی میان دولت های کشورهای اروپای غربی تأسیس شد. در ۲۰۰۱ اعضای آن عبارت بودند از بلژیک، فرانسه، هلند، ایتالیا، لوکزامبورگ، انگلستان، آلمان، اسپانیا (از ۱۹۹۰)، پرتغال (از ۱۹۹۵)، یونان. اعضای وابستۀ آن عبارت بودند از جمهوری چک، مجارستان، ایسلند، نروژ، لهستان، و ترکیه. طی جلسات وزرای خارجۀ کشورهای عضو، سیاست ها تعیین می شوند، در حالی که کار اجرایی را یک دبیرکل دایمی و هیئت های کارشناس انجام می دهند. اتحادیۀ اروپای غربی بر طبق منشور آن متعهد به حفظ همکاری نزدیک با ناتو۱ است. با این حال، در جلسۀ شورای اروپا در کلن۲، واقع در آلمان، در ژوئن ۱۹۹۹ موافقت شد که مسئولیت بسیاری از وظایف مدیریت بحران نظامی که پیش تر در حوزۀ عمل اروپای غربی بود به اتحادیۀ اروپا واگذار شود. اتحادیه طی نخستین سال های پس از شکل گیری، بر تجدید تسلیحات تدریجی آلمان غربی و انتقال مجدد سرزمین زارلاند۳ به حاکمیت آن کشور در ۱۹۵۷ نظارت کرد. در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ تلاش هایی صورت گرفت تا اتحادیۀ اروپای غربی را به مجموعه ای برای هماهنگ کردن سیاست امنیت اروپای غربی در محدودۀ ناتو یا در محدودۀ اتحادیۀ اروپا تبدیل کند. در ۱۹۹۱ کشورهای عضو اتحادیۀ اروپای غربی که امضاکنندگان پیمان ماستریخت۴ نیز بودند در زمینۀ نیاز به توسعۀ امکانات دفاعی و امنیتی اروپا به توافق رسیدند. پیش از اتحادیۀ اروپای غربی، انگلستان، فرانسه، بلژیک، هلند، و لوکزامبورگ اتحادیۀ غرب را تشکیل دادند تا پیمان بروکسل در ۱۹۴۸ را به منظور همکاری در زمینه های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، و دفاع مشترک به مرحلۀ عمل درآورند. در ۱۹۵۰، وظایف دفاعی اتحادیۀ غرب به سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)۵ سپرده شد. به دنبال ناموفق بودن تأسیس جامعۀ دفاعی اروپا۶ در ۱۹۵۴، از آلمان غربی و ایتالیا برای امضای پیمان بروکسل و پیوستن به ناتو دعوت به عمل آمد. این دو به همراه پنج امضاکنندۀ اصلی پیمان ناتو، اتحادیۀ اروپای غربی را تشکیل دادند.
سازمانی که در ۱۹۵۵ به منزلۀ جلسۀ مشورتی دربارۀ مسائل نظامی میان دولت های کشورهای اروپای غربی تأسیس شد. در ۲۰۰۱ اعضای آن عبارت بودند از بلژیک، فرانسه، هلند، ایتالیا، لوکزامبورگ، انگلستان، آلمان، اسپانیا (از ۱۹۹۰)، پرتغال (از ۱۹۹۵)، یونان. اعضای وابستۀ آن عبارت بودند از جمهوری چک، مجارستان، ایسلند، نروژ، لهستان، و ترکیه. طی جلسات وزرای خارجۀ کشورهای عضو، سیاست ها تعیین می شوند، در حالی که کار اجرایی را یک دبیرکل دایمی و هیئت های کارشناس انجام می دهند. اتحادیۀ اروپای غربی بر طبق منشور آن متعهد به حفظ همکاری نزدیک با ناتو۱ است. با این حال، در جلسۀ شورای اروپا در کلن۲، واقع در آلمان، در ژوئن ۱۹۹۹ موافقت شد که مسئولیت بسیاری از وظایف مدیریت بحران نظامی که پیش تر در حوزۀ عمل اروپای غربی بود به اتحادیۀ اروپا واگذار شود. اتحادیه طی نخستین سال های پس از شکل گیری، بر تجدید تسلیحات تدریجی آلمان غربی و انتقال مجدد سرزمین زارلاند۳ به حاکمیت آن کشور در ۱۹۵۷ نظارت کرد. در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ تلاش هایی صورت گرفت تا اتحادیۀ اروپای غربی را به مجموعه ای برای هماهنگ کردن سیاست امنیت اروپای غربی در محدودۀ ناتو یا در محدودۀ اتحادیۀ اروپا تبدیل کند. در ۱۹۹۱ کشورهای عضو اتحادیۀ اروپای غربی که امضاکنندگان پیمان ماستریخت۴ نیز بودند در زمینۀ نیاز به توسعۀ امکانات دفاعی و امنیتی اروپا به توافق رسیدند. پیش از اتحادیۀ اروپای غربی، انگلستان، فرانسه، بلژیک، هلند، و لوکزامبورگ اتحادیۀ غرب را تشکیل دادند تا پیمان بروکسل در ۱۹۴۸ را به منظور همکاری در زمینه های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، و دفاع مشترک به مرحلۀ عمل درآورند. در ۱۹۵۰، وظایف دفاعی اتحادیۀ غرب به سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)۵ سپرده شد. به دنبال ناموفق بودن تأسیس جامعۀ دفاعی اروپا۶ در ۱۹۵۴، از آلمان غربی و ایتالیا برای امضای پیمان بروکسل و پیوستن به ناتو دعوت به عمل آمد. این دو به همراه پنج امضاکنندۀ اصلی پیمان ناتو، اتحادیۀ اروپای غربی را تشکیل دادند.
wikijoo: اتحادیه_اروپای_غربی