اتحاد دوباره آلمان ( به آلمانی: Deutsche Wiedervereinigung ) در ۳ اکتبر ۱۹۹۰ با پیوستن نواحی جمهوری دموکراتیک آلمان ( آلمان شرقی ) به جمهوری فدرال آلمان که با نام آلمان غربی شناخته می شد، رخ داد. این اتحاد موجب پیدایش آلمان کنونی شد. طی این اتحاد برلین به شهری واحد تبدیل شده و به عنوان پایتخت آلمان متحد شناخته شد.
... [مشاهده متن کامل]
با فروریختن دیوار برلین در ۹ نوامبر ۱۹۸۹ و همگرایی دو آلمان شرقی و غربی، در ۳ اکتبر ۱۹۹۰ جمهوری فدرال آلمان پایه گذاری شد. از آن پس هر ساله در ۳ اکتبر را به عنوان روز وحدت آلمان جشن می گیرند که به چهار دهه جدایی پس از جنگ جهانی دوم و آغاز جنگ سرد، پایان داد.
بزرگترین مانع در همگرایی دو آلمان، نگرانی اتحاد جماهیر شوروی از پیوستن آلمان شرقی به پیمان آتلانتیک شمالی و کشورهای عضو ناتو بود اما موافقت میخائیل گورباچف با عضویت آلمان متحد در ناتو عملاً آخرین مانع را از سر راه اتحاد آلمان برداشت.
در سال ۱۹۴۵ در طی کنفرانس پوتسدام توافقی موسوم به توافق پوتسدام میان متفقین جنگ جهانی دوم به عنوان دولت های پیروز در جنگ دربارهٔ اشغال آلمان در پایان جنگ جهانی دوم به امضا رسید که طی آن آلمان به اشغال این دولت ها درآمد. آلمان اشغال شده به چهار منطقه تحت کنترل دولت های فرانسه، بریتانیا، ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی تقسیم شد. طی سال های بعد سه منطقهٔ اول متحد شده و آلمان غربی را به پایتختی برلین غربی ایجاد کردند. در منطقهٔ تحت نفوذ شوروی نیز جمهوری دمکراتیک آلمان به پایتختی برلین شرقی به وجود آمد که با بلوک شرق هم پیمان بود. آلمان غربی از اعضای ناتو و آلمان شرقی عضو پیمان ورشو بودند. این وضعیت تا پایان جنگ سرد در آلمان حاکم بود.
تا ۱۹۶۴ ( میلادی ) آلمان شرقی و غربی در کنار هم به عنوان تیم متحد آلمان در بازی های المپیک شرکت می کردند. اما ساخت بخش شرقی دیوار برلین، نشانه سرد شدن روابط سیاسی بین دو آلمان بود. تا اینکه با روی کار آمدن اریش هونکر در ۱۹۷۱ ( میلادی ) به عنوان رهبر حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان و رهبر آلمان شرقی، دو کشور به طور کامل از یکدیگر جدا شدند.
... [مشاهده متن کامل]
با فروریختن دیوار برلین در ۹ نوامبر ۱۹۸۹ و همگرایی دو آلمان شرقی و غربی، در ۳ اکتبر ۱۹۹۰ جمهوری فدرال آلمان پایه گذاری شد. از آن پس هر ساله در ۳ اکتبر را به عنوان روز وحدت آلمان جشن می گیرند که به چهار دهه جدایی پس از جنگ جهانی دوم و آغاز جنگ سرد، پایان داد.
بزرگترین مانع در همگرایی دو آلمان، نگرانی اتحاد جماهیر شوروی از پیوستن آلمان شرقی به پیمان آتلانتیک شمالی و کشورهای عضو ناتو بود اما موافقت میخائیل گورباچف با عضویت آلمان متحد در ناتو عملاً آخرین مانع را از سر راه اتحاد آلمان برداشت.
در سال ۱۹۴۵ در طی کنفرانس پوتسدام توافقی موسوم به توافق پوتسدام میان متفقین جنگ جهانی دوم به عنوان دولت های پیروز در جنگ دربارهٔ اشغال آلمان در پایان جنگ جهانی دوم به امضا رسید که طی آن آلمان به اشغال این دولت ها درآمد. آلمان اشغال شده به چهار منطقه تحت کنترل دولت های فرانسه، بریتانیا، ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی تقسیم شد. طی سال های بعد سه منطقهٔ اول متحد شده و آلمان غربی را به پایتختی برلین غربی ایجاد کردند. در منطقهٔ تحت نفوذ شوروی نیز جمهوری دمکراتیک آلمان به پایتختی برلین شرقی به وجود آمد که با بلوک شرق هم پیمان بود. آلمان غربی از اعضای ناتو و آلمان شرقی عضو پیمان ورشو بودند. این وضعیت تا پایان جنگ سرد در آلمان حاکم بود.
تا ۱۹۶۴ ( میلادی ) آلمان شرقی و غربی در کنار هم به عنوان تیم متحد آلمان در بازی های المپیک شرکت می کردند. اما ساخت بخش شرقی دیوار برلین، نشانه سرد شدن روابط سیاسی بین دو آلمان بود. تا اینکه با روی کار آمدن اریش هونکر در ۱۹۷۱ ( میلادی ) به عنوان رهبر حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان و رهبر آلمان شرقی، دو کشور به طور کامل از یکدیگر جدا شدند.
