اتاقک زیرابی

اتاقک زیرآبی. اتاقک زیرآبی اتاقکی است برای انتقال غواصان به نقاط عمیق تر اقیانوس ها. این اتاقک ها دارای لولهٔ هوارسانی هستند و غواصان در آن کار می کنند. اتاقک های زیرآبی در قدیم معمولاً به شکل ناقوس ساخته می شدند و به آن ها ناقوس غواصی گفته می شد.
کف این اتاقک ها نیمه باز است و ساختاری شبیه حوض ماه دارد و بالای اتاقک به کابلی متصل است. اصول کاری آن مانند فروکردن یک لیوان وارو نه به درون آب است که مقداری هوا در آن ذخیره می شود. فشار آب باعث می شود که هوایی که در درون اتاقک مانده از آن خارج نشود.
از آنجایی که زیر این اتاقک ها نیمه باز است هوای درون آن ها فشار آب عمیق را به خود می گیرد و به این خاطر پس از خروج غواص از اتاقک ممکن است بیماری تراکم زدایی برای او پیش بیاید.
برخلاف زیردریایی ها، اتاقک های زیرآبی تحت کنترل سرنشینان خود قرار ندارد و کنترل آن تنها با کابل یا طنابی که به آن متصل است انجام می گیرد.
ناقوس غواصی که در خلال سال های ۱۵۰۰ تا ۱۸۰۰ میلادی تکمیل شد و مورد استفاده قرار گرفت به غواصان اجازه می داد تا ساعت ها زیر آب باقی بمانند. ناقوس غواصی دارای وزن زیاد بود و به حالت عمودی داخل آب فرو می رفت و به قدر کافی هوا را برای غواصی که بتواند چندین ساعت زیر آب بماند، در خود نگهداری می کرد. [ ۱]
مقدار هوای محدود درون ناقوس غواصی انسان را به این فکر انداخت تا با ابداع روش هایی گوناگون به تأمین هوای مورد نیاز خود در آن عمق بپردازد. سرانجام در سال ۱۳۶۵۰ میلادی تلمبه های تغذیه از سطح، ساخته شد. این تلمبه ها کاملاً ابتدایی بود و صرفاً به صورت دمنده ای ساده هوای سطح را به درون زنگ غواصی می دمید. هر چه زمان باقی ماندن در عمق بیشتر می شد، انسان نیز به بیماری های ناشناخته مبتلا می گردید. سرانجام در سال ۱۶۶۷ میلادی رابرت بویل به این معما پی برد که حباب های نیتروژن مسبب اصلی بیماری های غواصی می باشند. این اولین بار بود که بشر با بیماری تراکم زدایی روبرو شد و به چاره جویی در این زمینه پرداخت. [ ۱]