اتاق زیرخاکی (souterrain)
(یا: سکونتگاه زیرزمینی۱) در باستان شناسی، اتاقکی زیرزمینی که بدنه و سقف آن را غالباً با قلوه سنگ یا تخته سنگ پوشانده اند. این اتاقک ها، که از دورۀ پیش از تاریخ تا دوران تاریخی ساخته می شدند، در طول مرزهای شمالی برّ قدیم۲ تا اسکاندیناوی، و در چین، کُره، ژاپن، ایسلند، گرینلند، امریکای شمالی، و اکثر کشورهای اروپا یافت شده اند. انواع بسیار گوناگونی از این اتاقک ها برای سکونت دایم، اختفا، یا انبار مواد به کار برده می شدند. استفاده از اتاق زیرزمینی احتمالاً از بخش غربی گُل۳، در فرانسه، به جزایر بریتانیا گسترش یافت. ساختارهایی که در موربیئان۴، واقع در برتانی۵، پیدا شده اند به عصر آهن ماقبل رومی۶ تعلق دارند و شبیه به سازه هایی اند که در کورنوال۷ به فوگو۸ مشهورند. همچنین این ساختارها مشابه ویم۹ های اسکاتلندی، یا خانه های خشت و گلی، نظیر خانه های نزدیک به آربروت۱۰ اند. هزاران اتاق زیرزمینی در ایرلند یافت شده اند، زیرا از ۵۰۰ تا ۱۱۰۰م و در دوره های ناآرام بعد از آن از این گونه اتاقک ها بسیار استفاده می شد. در اسکاتلند، آهنگران در اتاق زیرزمینی بزرگی سکونت داشتند که بخشی از سکونتگاه های اوایل عصر آهن را در یارلسهوف۱۱، واقع در شتلند۱۲، تشکیل می داد. در جزایر اورکنی۱۳ و هبریدیز خارجی۱۴، اتاق های زیرزمینی بخشی از خانه های سکان شکل را تشکیل می دادند و به نظر می رسد که با فرهنگ های ساختمانی سنگ برج (برج سنگی)۱۵ عصر مفرغ۱۶ مرتبط باشند. یولیوس سِزار۱۷، رهبر روم، اشاره کرده است که سِلت ها غلات خود را در انبارهای زیرزمینی نگهداری می کردند، اما اتاق های زیرزمینی را نباید با مسکن های گودالی۱۸ و گودال انبار۱۹های اوایل عصر آهن اشتباه گرفت که در بخش شمالی انگلستان معمول بودند. در آن محل سطح کف انبار پایین تر از سطح اطراف آن قرار داشت. تاکیتوس۲۰، تاریخ نگار رومی، در گزارش خود راجع به قوم ژرمنی نوشته است که آنان گودال هایی در زیرزمین می کندند، روی آن ها را با سرگین حیوانات می پوشاندند، و از آن ها به منزلۀ پناهگاه استفاده می کردند، اما توصیف او ممکن است به عزلت نشینی در غارها اشاره داشته باشد.
(یا: سکونتگاه زیرزمینی۱) در باستان شناسی، اتاقکی زیرزمینی که بدنه و سقف آن را غالباً با قلوه سنگ یا تخته سنگ پوشانده اند. این اتاقک ها، که از دورۀ پیش از تاریخ تا دوران تاریخی ساخته می شدند، در طول مرزهای شمالی برّ قدیم۲ تا اسکاندیناوی، و در چین، کُره، ژاپن، ایسلند، گرینلند، امریکای شمالی، و اکثر کشورهای اروپا یافت شده اند. انواع بسیار گوناگونی از این اتاقک ها برای سکونت دایم، اختفا، یا انبار مواد به کار برده می شدند. استفاده از اتاق زیرزمینی احتمالاً از بخش غربی گُل۳، در فرانسه، به جزایر بریتانیا گسترش یافت. ساختارهایی که در موربیئان۴، واقع در برتانی۵، پیدا شده اند به عصر آهن ماقبل رومی۶ تعلق دارند و شبیه به سازه هایی اند که در کورنوال۷ به فوگو۸ مشهورند. همچنین این ساختارها مشابه ویم۹ های اسکاتلندی، یا خانه های خشت و گلی، نظیر خانه های نزدیک به آربروت۱۰ اند. هزاران اتاق زیرزمینی در ایرلند یافت شده اند، زیرا از ۵۰۰ تا ۱۱۰۰م و در دوره های ناآرام بعد از آن از این گونه اتاقک ها بسیار استفاده می شد. در اسکاتلند، آهنگران در اتاق زیرزمینی بزرگی سکونت داشتند که بخشی از سکونتگاه های اوایل عصر آهن را در یارلسهوف۱۱، واقع در شتلند۱۲، تشکیل می داد. در جزایر اورکنی۱۳ و هبریدیز خارجی۱۴، اتاق های زیرزمینی بخشی از خانه های سکان شکل را تشکیل می دادند و به نظر می رسد که با فرهنگ های ساختمانی سنگ برج (برج سنگی)۱۵ عصر مفرغ۱۶ مرتبط باشند. یولیوس سِزار۱۷، رهبر روم، اشاره کرده است که سِلت ها غلات خود را در انبارهای زیرزمینی نگهداری می کردند، اما اتاق های زیرزمینی را نباید با مسکن های گودالی۱۸ و گودال انبار۱۹های اوایل عصر آهن اشتباه گرفت که در بخش شمالی انگلستان معمول بودند. در آن محل سطح کف انبار پایین تر از سطح اطراف آن قرار داشت. تاکیتوس۲۰، تاریخ نگار رومی، در گزارش خود راجع به قوم ژرمنی نوشته است که آنان گودال هایی در زیرزمین می کندند، روی آن ها را با سرگین حیوانات می پوشاندند، و از آن ها به منزلۀ پناهگاه استفاده می کردند، اما توصیف او ممکن است به عزلت نشینی در غارها اشاره داشته باشد.
wikijoo: اتاق_زیرخاکی