اتاء
لغت نامه دهخدا
اتاء. [ اَ / اِ ] ( ع اِ ) حاصل و درآمد هر چیز از حبوب و از بار خرمابن و نتاج حیوان وشیر آنها: کَم اِتاء ارضک ؛ چند است حاصل زمین تو؟
- ارض ذات اتاء ؛ زمین برومند. ( مهذب الاسماء ).
اتاء. [ اِ ] ( ع مص ) بار دادن خرما و کشت. ( تاج المصادر بیهقی ). برآمدن بار نخل و درخت یا ظاهر شدن صلاح آن یا بسیار گردیدن بارِ آن. ( منتهی الارب ). || برآمدن نمای یعنی افزون شدن بچه یا شیر ماشیه.
اتاء. [ اَ ] ( ع اِ ) چوب یا برگ که در جوی افتد. ج ،اُِتی ، اِتاء. ( منتهی الارب ). || غله زمین. || میوه درخت خرما. ( از منتهی الارب ).
اتاء. [ اِ ] ( ع اِ ) ج ِ اَتاء و اَتی .
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید