ابیانه
لغت نامه دهخدا
دانشنامه آزاد فارسی
اَبْیانه
نمونه ای از معماری بومی نمونه ای از معماری بومی نمونه ای از معماری بومی آبادی مشهور و خوش آب و هوا در دامنۀ شمال غربی کوه کرکس و در ۲۸کیلومتری شهر نطنز. کنار برزرود در درۀ جنوبی کوه پنجه علی و سه راه هنجن به مراوند و میمه قرار دارد. ارتفاع آن ۲,۲۰۰ متر و اقلیم آن معتدل مایل به سرد و خشک است. مسجد جامع ابیانه و محراب چوبی آن با تاریخ ۷۷۶ق و منبر چوبی با تاریخ ۴۶۶ق به همراه کتیبۀ به خط کوفی از دیدنی های این منطقه است. حفظ آداب و رسوم کهن از ویژگی های اصلی مردم ابیانه است به طوری که معماری ساختمان ها، بناهای تاریخی و حتی پوشاک اهالی غالباً بومی و دیدنی است و مهم ترین قطب گردشگری منطقه به شمار می رود.
نمونه ای از معماری بومی نمونه ای از معماری بومی نمونه ای از معماری بومی آبادی مشهور و خوش آب و هوا در دامنۀ شمال غربی کوه کرکس و در ۲۸کیلومتری شهر نطنز. کنار برزرود در درۀ جنوبی کوه پنجه علی و سه راه هنجن به مراوند و میمه قرار دارد. ارتفاع آن ۲,۲۰۰ متر و اقلیم آن معتدل مایل به سرد و خشک است. مسجد جامع ابیانه و محراب چوبی آن با تاریخ ۷۷۶ق و منبر چوبی با تاریخ ۴۶۶ق به همراه کتیبۀ به خط کوفی از دیدنی های این منطقه است. حفظ آداب و رسوم کهن از ویژگی های اصلی مردم ابیانه است به طوری که معماری ساختمان ها، بناهای تاریخی و حتی پوشاک اهالی غالباً بومی و دیدنی است و مهم ترین قطب گردشگری منطقه به شمار می رود.
wikijoo: ابیانه
پیشنهاد کاربران
اَبیانه روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان اصفهان است. این روستا در تاریخ ۳۰ مرداد ۱۳۵۴ با شمارهٔ ثبت ۱۰۸۸ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
این روستا در ۳۸ کیلومتری شمال غربی نطنز در دامنهٔ کوه کرکس و یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران است. ارتفاع از سطح دریا در این روستا ۲۱۶۰ متر و دارای آب و هوای سرد و معتدل است. ابیانه به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پُرتنوع آن، از روستاهای مشهور ایران است.
... [مشاهده متن کامل]
گویش ابیانه ای یکی از گویش های مرکزی ایران به شمار می رود و مانند دیگر گویش های مرکزی دارای ویژگی های منحصربه فردِ آوایی، صرفی ( ساخت واژی ) و نحوی است و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار، متفاوت و قابل بررسی است.
این روستا در دهستان برزرود قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، جمعیت آن ۳۰۱ نفر ( ۱۴۷ خانوار ) بوده است.
در زبان محلی به ابیانه ویونا ( Viuna ) می گویند. وی ( Vi ) به معنای بید و ویانه ( Viyane ) به معنای بیدستان است. ( ابیانه در گذشته بیدستان بوده و در طول زمان ویونا به ابیانه دگرگون شده است.
اسنادی که دقیقاً قدمت تاریخی ابیانه را معلوم کند در دست نیست؛ ولی پیشینهٔ چهار هزار و پانصد ساله را برای آن تخمین می زنند و آن را از کهن ترین زیست گاه های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران می دانند. آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است. این آثار نشان دهندهٔ قدمت تاریخی این زیست گاه انسانی است.
شمار خانه های ابیانه در سرشماری سال ۱۳۶۰ برابر با ۵۰۰ واحد برآورد شد. این خانه ها به طور کامل بر روی دامنه شیب دار شمال رودخانه برزرود بنا شده است. ابیانه در نگاه نخست، روستایی چند طبقه به نظر می آید که در بعضی موارد تا چهار طبقهٔ آن را می توان مشاهده کرد. اتاق ها به پنجره های چوبی ارسی مانند مجهز هستند و اغلب دارای ایوان ها و طارمی های چوبی پیش آمدهٔ مشرف بر کوچه های تنگ و تاریک اند که خود به صورت مناظر جالبی درآمده است. نمای خارجی خانه ها، با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد پوشیده شده است. در ساخت خانه ها غالباً از آجر قزاقی استفاده شده است. از آنجا که در دامنه های شیب دار فضای کافی برای ساختن خانه های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است که هر خانواده انبار غار مانندی در تپه های یک کیلومتری روستا، در کنار جاده و نرسیده به ابیانه، ایجاد نماید. این غارها که در دل تپه ها حفر شده اند و از بیرون تنها درهای کوتاه و محقر آن نمایان است برای نگهداری دام و نیز آذوقهٔ زمستانی و اشیاء غیرضروری مورد استفاده قرار می گیرد.
این روستا در ۳۸ کیلومتری شمال غربی نطنز در دامنهٔ کوه کرکس و یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران است. ارتفاع از سطح دریا در این روستا ۲۱۶۰ متر و دارای آب و هوای سرد و معتدل است. ابیانه به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پُرتنوع آن، از روستاهای مشهور ایران است.
... [مشاهده متن کامل]
گویش ابیانه ای یکی از گویش های مرکزی ایران به شمار می رود و مانند دیگر گویش های مرکزی دارای ویژگی های منحصربه فردِ آوایی، صرفی ( ساخت واژی ) و نحوی است و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار، متفاوت و قابل بررسی است.
این روستا در دهستان برزرود قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، جمعیت آن ۳۰۱ نفر ( ۱۴۷ خانوار ) بوده است.
در زبان محلی به ابیانه ویونا ( Viuna ) می گویند. وی ( Vi ) به معنای بید و ویانه ( Viyane ) به معنای بیدستان است. ( ابیانه در گذشته بیدستان بوده و در طول زمان ویونا به ابیانه دگرگون شده است.
اسنادی که دقیقاً قدمت تاریخی ابیانه را معلوم کند در دست نیست؛ ولی پیشینهٔ چهار هزار و پانصد ساله را برای آن تخمین می زنند و آن را از کهن ترین زیست گاه های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران می دانند. آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است. این آثار نشان دهندهٔ قدمت تاریخی این زیست گاه انسانی است.
شمار خانه های ابیانه در سرشماری سال ۱۳۶۰ برابر با ۵۰۰ واحد برآورد شد. این خانه ها به طور کامل بر روی دامنه شیب دار شمال رودخانه برزرود بنا شده است. ابیانه در نگاه نخست، روستایی چند طبقه به نظر می آید که در بعضی موارد تا چهار طبقهٔ آن را می توان مشاهده کرد. اتاق ها به پنجره های چوبی ارسی مانند مجهز هستند و اغلب دارای ایوان ها و طارمی های چوبی پیش آمدهٔ مشرف بر کوچه های تنگ و تاریک اند که خود به صورت مناظر جالبی درآمده است. نمای خارجی خانه ها، با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد پوشیده شده است. در ساخت خانه ها غالباً از آجر قزاقی استفاده شده است. از آنجا که در دامنه های شیب دار فضای کافی برای ساختن خانه های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده است که هر خانواده انبار غار مانندی در تپه های یک کیلومتری روستا، در کنار جاده و نرسیده به ابیانه، ایجاد نماید. این غارها که در دل تپه ها حفر شده اند و از بیرون تنها درهای کوتاه و محقر آن نمایان است برای نگهداری دام و نیز آذوقهٔ زمستانی و اشیاء غیرضروری مورد استفاده قرار می گیرد.
ویونا به معنی بیدستان است نه جایی که آب فراوان دارد
ابیانه قبلا بانام ویونا بوده و ویونا یعنی جایی که آب فراوان داشته است