آبکاری الکترولیتی نیکل. آبکاری الکترولیتی نیکل روشی برای آبکاری یک لایهٔ نازک نیکل بر روی یک جسم فلزی است. لایهٔ نیکل می تواند تزئینی باشد، مقاومت در برابر سایش یا خوردگی ایجاد کند یا در ساخت قطعات فرسوده یا کم اندازه برای بازیابی استفاده شود. [ ۱] [ ۲] در این فرایند، اتصال الکتریکی بین شی رویان و الکترود نیکلی برقرار می شود و جریان الکتریکی از محلول نیکل، به الکترود نیکلی و سپس به شی رویان می رسد.
آبکاری نیکل فرآیندی است که نیکل را بر روی یک قطعه فلزی رسوب می دهند. قبل از شروع آبکاری قطعاتی که قرار است آبکاری شوند باید تمیز و عاری از خاک، خوردگی و نقص باشند. برای تمیز کردن و محافظت از قطعه در طول فرآیند آبکاری، ترکیبی از عملیات حرارتی، تمیز کردن، ماسک کردن و قلمزنی ممکن است استفاده شود. هنگامی که قطعه آماده شد در محلول الکترولیت غوطه ور می شود و به عنوان کاتد استفاده می شود. آند نیکل در الکترولیت حل می شود تا یون های نیکل ( Ni2+ ) را تشکیل دهد. درست مانند سایر فرآیندهای رسوب الکتریکی، یون ها از طریق محلول عبور می کنند و روی کاتد رسوب می کنند. [ ۳]
راندمان آند برای انحلال نیکل نزدیک به 100٪ است، مگر اینکه به دلیل مشکلاتی در فرآیند آند منفعل شود که بازده آن در نتیجه 0 خواهد بود. راندمان کاتد به فرآیند بستگی دارد و بین 90 تا 97 درصد متغیر است. به دلیل این عدم تطابق، در حین آبکاری، غلظت نیکل در محلول و همچنین pH به آرامی افزایش می یابند. فرآیند بسته به چگالی جریان و ضخامت مورد نظر آبکاری از یک دقیقه تا یک ساعت طول می کشد. [ ۴]
آبکاری نیکل در نیمه اول قرن نوزدهم با آزمایش های قابل توجه گلدینگ برد ( ۱۸۳۷ ) و ثبت اختراع نیترات نیکل توسط جوزف شور ( ۱۸۴۰ ) انجام شد، توسعه یافت.
اولین روش کابردی، محلول آبی از نیکل و سولفات آمونیوم، توسط بوتگر در سال ۱۸۴۳ اختراع شد و به مدت ۷۰ سال مورد استفاده قرار گرفت. موفقیت تجاری توسط ایزاک آدامز جونیور به دست آمد که حق اختراع او برای محلول سولفات نیکل آمونیوم، در حالی که مشابه بوتگر بود، دارای pH خنثی بود که کنترل فرایند را آسانتر می کرد. آدامز از ۱۸۶۹ تا ۱۸۸۶ تقریباً انحصار آبکاری نیکل را در حالی در اختیار داشت که مصرف نیکل برای آبکاری به ۱۳۵ تن رسید. در ایالات متحده، رمینگتون سعی کرد از محلول نیکل آمونیوم کلرید ( ۱۸۶۸ ) ، در فرایند ایجاد ساختار آند به شکل یک سبد پلاتین پر از قطعات نیکل استفاده کند، ادوارد وستون استفاده از اسید بوریک را آغاز کرد ( اختراع ثبت شده ) . در سال ۱۸۷۸، بنکرافت به نقش کلریدها در انحلال آند پی برد ( ۱۹۰۶ ) . سرانجام، الیور پی واتس در سال ۱۹۱۶ حمام واتس را تأسیس کرد، که انواعی آن هنوز به طور گسترده برای آبکاری تزئینی استفاده می شود. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآبکاری نیکل فرآیندی است که نیکل را بر روی یک قطعه فلزی رسوب می دهند. قبل از شروع آبکاری قطعاتی که قرار است آبکاری شوند باید تمیز و عاری از خاک، خوردگی و نقص باشند. برای تمیز کردن و محافظت از قطعه در طول فرآیند آبکاری، ترکیبی از عملیات حرارتی، تمیز کردن، ماسک کردن و قلمزنی ممکن است استفاده شود. هنگامی که قطعه آماده شد در محلول الکترولیت غوطه ور می شود و به عنوان کاتد استفاده می شود. آند نیکل در الکترولیت حل می شود تا یون های نیکل ( Ni2+ ) را تشکیل دهد. درست مانند سایر فرآیندهای رسوب الکتریکی، یون ها از طریق محلول عبور می کنند و روی کاتد رسوب می کنند. [ ۳]
راندمان آند برای انحلال نیکل نزدیک به 100٪ است، مگر اینکه به دلیل مشکلاتی در فرآیند آند منفعل شود که بازده آن در نتیجه 0 خواهد بود. راندمان کاتد به فرآیند بستگی دارد و بین 90 تا 97 درصد متغیر است. به دلیل این عدم تطابق، در حین آبکاری، غلظت نیکل در محلول و همچنین pH به آرامی افزایش می یابند. فرآیند بسته به چگالی جریان و ضخامت مورد نظر آبکاری از یک دقیقه تا یک ساعت طول می کشد. [ ۴]
آبکاری نیکل در نیمه اول قرن نوزدهم با آزمایش های قابل توجه گلدینگ برد ( ۱۸۳۷ ) و ثبت اختراع نیترات نیکل توسط جوزف شور ( ۱۸۴۰ ) انجام شد، توسعه یافت.
اولین روش کابردی، محلول آبی از نیکل و سولفات آمونیوم، توسط بوتگر در سال ۱۸۴۳ اختراع شد و به مدت ۷۰ سال مورد استفاده قرار گرفت. موفقیت تجاری توسط ایزاک آدامز جونیور به دست آمد که حق اختراع او برای محلول سولفات نیکل آمونیوم، در حالی که مشابه بوتگر بود، دارای pH خنثی بود که کنترل فرایند را آسانتر می کرد. آدامز از ۱۸۶۹ تا ۱۸۸۶ تقریباً انحصار آبکاری نیکل را در حالی در اختیار داشت که مصرف نیکل برای آبکاری به ۱۳۵ تن رسید. در ایالات متحده، رمینگتون سعی کرد از محلول نیکل آمونیوم کلرید ( ۱۸۶۸ ) ، در فرایند ایجاد ساختار آند به شکل یک سبد پلاتین پر از قطعات نیکل استفاده کند، ادوارد وستون استفاده از اسید بوریک را آغاز کرد ( اختراع ثبت شده ) . در سال ۱۸۷۸، بنکرافت به نقش کلریدها در انحلال آند پی برد ( ۱۹۰۶ ) . سرانجام، الیور پی واتس در سال ۱۹۱۶ حمام واتس را تأسیس کرد، که انواعی آن هنوز به طور گسترده برای آبکاری تزئینی استفاده می شود. [ ۵]
wiki: آبکاری الکترولیتی نیکل