ابژه متعالی ایدئولوژی

ابژهٔ متعالی ایدئولوژی یا ابژهٔ والای ایدئولوژی ( The Sublime Object of Ideology ) ، به سال ۱۹۸۹، کتابی از اسلاوی ژیژک، فیلسوف و نظریه پرداز فرهنگی است. این اثر از دید بسیاری شاهکار او محسوب می شود. [ ۱]
ژیژک مفهوم کانتی والا را به عنوان مضمون محوری قرار می دهد تا ایدئولوژی را به تجربهٔ چیزی تشبیه کند که فراتر از هرگونه ادراک و درک عینی کاملاً گسترده و قدرتمند است. ژیژک تحلیلی از «چگونه مارکس سمپتوم ( دردنشان ) را ابداع کرد؟» ارائه می کند، که در آن شیوه هایی را که مفهوم سمپتوم در آثار کارل مارکس و زیگموند فروید، بنیان گذار روانکاوی جریان دارد، مقایسه می کند. ژیژک با هر گونه خوانش ساده انگارانه از این دو متفکر، که نشان می دهد «هستهٔ» معنا در «اشکال» ظاهراً نامربوط کالاها ( مارکس ) و رویاها ( فروید ) پنهان است، مخالف است. ژیژک فکر می کند مهم تر است که بپرسیم چرا محتوای پنهان شکل خاصی به خود می گیرد؛ بنابراین ژیژک استدلال می کند که هم به عقیده فروید و هم مارکس، کار - رویا و شکل کالایی خود نیازمند تحلیل هستند.
ژیژک معتقد است که ابژهٔ متعالی ایدئولوژی یکی از بهترین کتاب های اوست، [ ۲] در حالی که یان پارکر روان شناس می نویسد که «بسیاری آن را شاهکار او می دانند». [ ۱] آنتونی الیوت می نویسد که این اثر «بازسازی برانگیزاننده ای از نظریهٔ انتقادی از مارکس تا آلتوسر است که از راه چارچوب روانکاوی لاکانی بازتفسیر شده است».