[ویکی اهل البیت] آب چین. آب چیننده یا قطیفه (به عربی) در لغت به پارچه یا جامه ای اطلاق می شده است که پس از غسل دادن مرده، او را به وسیله آن خشک می کرده اند.
در عُرفِ کاتبان متأخر به گونه ای از کاغذ گفته می شده که سیاهی و مرکّب نوشته تر و آبگین را توسط آن خشک می کرده اند. این نوع کاغذ ـ که "مداد پاک کن" و "کاغذ آب خشک کن" نیز نامیده شده ـ به لحاظ آن که الیاف آن از بافتی فشرده برخوردار نیست، با سرعت، آب مرکّب مانده بر حروف و نوشته ها را به خود می کشد. به همین سبب آن را جاذب و هم کاغذ نشاف خوانده اند.
البته کاربرد صورت های مفرد و ترکیبی این واژه، در حوزه کتابت و نسخه نویسی، پیشینه ای دیرینه ندارد و ظاهراً از سده 10 ق. به بعد ـ که گونه های کاغذ فرنگی به مشرق زمین راه و رواج یافته است ـ با کاغذ مورد بحث آشنا شده اند. پیش از آن کاتبان، نوشته ها را در معرض هوا می گذاشته و خشک می کرده اند یا بر نوشته آبگین و تر، خاک نرم و ماسه می ریخته و آب مرکّب و سیاهی را می گرفته و به این عمل "خاک پاشی" می گفته اند. معزالدین استرآبادی در کشکول خویش این عمل کاتبان را از زمره آداب کتابت برشمرده و به استناد حدیث نبوی: "اذا کتب احدکم فلیتربه فانّ التراب مبارک"، آن را مؤکد کرده است.
در عملِ خاک پاشی بر نوشته های تر، کاتبان از ماسه قرمز یا خاک استفاده می کرده اند و به این مناسبت ظرفی مانند دوات چوبی یا فلزی با سوراخ هایی بسیار کوچک و تَنگ داشته اند که خاک نرم یا ماسه را در آن می کرده و بر نوشته می پاشیده اند. این ظرف را کاتبان عربی زبان مِرمَلَه و مِترَبَه می خوانده اند.
