ابویعقوب اقطع

ابویَعقوب اَقطَع (قرن ۳ق)
از مشایخ صوفیه. در بصره می زیست و کاتبِ جنید بغدادی و رسول او در مکه بود. دخترش را به زنی به حسین بن منصور حلاج داد. مولوی، در دفتر سوم مثنوی معنوی، او را زاهدی صاحب کرامات معرفی کرده که در کوه می زیست و با خداوند پیمان بسته بود که از درختان میوه نچیند و از کسی نیز چیزی تقاضا نکند و فقط میو ه هایی را که باد بریزد بخورد؛ چون پیمان شکنی کرد، از پی واقعه ای محتسب دست او را برید. از این رو به شیخ اقطع شهرت یافت. در تذکرةالاولیا نیز داستانی دربارۀ ابوالخیر اقطع آمده است که دستش را به اتهام دزدی قطع کردند و بی شک او فرد دیگری است.