[ویکی نور] ابوهِفّان، عبدالله بن احمد بن حرب مهزمی، متوفای 255ق، از شعرای هرزه گوی قرن سوم هجری است.
هفان را به کسر و فتح ها خوانده اند و روایات کتاب های لغت و ادب در این باب یکسان نیست. منابع، در نام او و پدرانش اتفاق نظر ندارند.
ظاهراً زادگاه و خاستگاه ابوهفان شهر بصره است، زیرا قوم او، بنی مهزم که شاخه ای از عبدقیس بود، در آنجا می زیست. چند تن از اعضای این قوم، به روایت اخبار، شهرت یافته اند. عموهایش، محمد و علی و دایی اش، مسلمه، منابع روایت او بودند و مسلمه به شاعری نیز شهرت داشت؛ بنابراین، شگفت نیست که او از نوجوانی به شعر و روایت اخبار روی آورده باشد.
ابوهفان، سرانجام، بصره را ترک گفت و در بغداد مسکن گزید و از آن پس، همه اخباری که از او در دست داریم، گویا در همین شهر رخ داده است.
ابوهفان را «غلام و راوی» ابونواس دانسته اند و از اینجا پیداست که او پیش از همه، شیفته این شاعر بزرگ گردیده، به حلقه یاران او پیوسته و شیوه زندگی و شعرسرایی او را پیش گرفته است؛ بااین همه، ابوهفان در وهله نخست، راوی است و همین امر، او را برای روایت شعر و لغت و شاید هم حدیث، نزد اصمعی کشانده است.
وی، به قول «خطیب»، در ادب به مقام بزرگی نایل آمد یا به قول دیگران، نحوی، ادیب، لغوی و عالم به شعر شد و سرانجام، کسانی چون ابن ابی طاهر، جنید بن حکیم دقاق و یموت بن مزرع او را مرجع خویش قرار داده، از او روایت کرده اند. ابن معتز، ابن جراح، ابن ندیم، ابوحیان، حصری و دیگران بارها از قول او اخباری را نقل کرده اند. روش کار او در روایت، با روش راویان معاصرش هیچ تفاوتی ندارد و این امر در منابعی که یاد شده، مشهود است.
هفان را به کسر و فتح ها خوانده اند و روایات کتاب های لغت و ادب در این باب یکسان نیست. منابع، در نام او و پدرانش اتفاق نظر ندارند.
ظاهراً زادگاه و خاستگاه ابوهفان شهر بصره است، زیرا قوم او، بنی مهزم که شاخه ای از عبدقیس بود، در آنجا می زیست. چند تن از اعضای این قوم، به روایت اخبار، شهرت یافته اند. عموهایش، محمد و علی و دایی اش، مسلمه، منابع روایت او بودند و مسلمه به شاعری نیز شهرت داشت؛ بنابراین، شگفت نیست که او از نوجوانی به شعر و روایت اخبار روی آورده باشد.
ابوهفان، سرانجام، بصره را ترک گفت و در بغداد مسکن گزید و از آن پس، همه اخباری که از او در دست داریم، گویا در همین شهر رخ داده است.
ابوهفان را «غلام و راوی» ابونواس دانسته اند و از اینجا پیداست که او پیش از همه، شیفته این شاعر بزرگ گردیده، به حلقه یاران او پیوسته و شیوه زندگی و شعرسرایی او را پیش گرفته است؛ بااین همه، ابوهفان در وهله نخست، راوی است و همین امر، او را برای روایت شعر و لغت و شاید هم حدیث، نزد اصمعی کشانده است.
وی، به قول «خطیب»، در ادب به مقام بزرگی نایل آمد یا به قول دیگران، نحوی، ادیب، لغوی و عالم به شعر شد و سرانجام، کسانی چون ابن ابی طاهر، جنید بن حکیم دقاق و یموت بن مزرع او را مرجع خویش قرار داده، از او روایت کرده اند. ابن معتز، ابن جراح، ابن ندیم، ابوحیان، حصری و دیگران بارها از قول او اخباری را نقل کرده اند. روش کار او در روایت، با روش راویان معاصرش هیچ تفاوتی ندارد و این امر در منابعی که یاد شده، مشهود است.
wikinoor: ابوهفان_مهزمی،_عبدالله_بن_احمد