ابونُواس، حسن بن هانی (اهواز ۱۳۰ـ بغداد ۲۰۰ق)
مشهورترین شاعر ایرانی تبار عربی گوی عهد عباسیان. پدرش از سپاهیان مروان دوم و مادرش ایرانی بود. نوجوانی را در بصره به شغل عطاری گذراند و در جوانی در بصره و کوفه قرآن، حدیث و فقه اللغه آموخت. علاقه به شعر و ادب او را به همدمی با شاعر بدنامی به نام والبۀ اسدی کشانید. فنون شعری را از همو فراگرفت و به همراهش به بغداد رفت، امّا برمکیان و هارون الرشید به او چندان التفات نکردند. پس از برافتادن برامکه به مصر گریخت، اما دیگر بار به بغداد بازگشت و از مقربان و همنشینان خلیفه امین شد. ناقدان عرب ابونواس را مظهر نوگرایان اولیه می شمارند که باب تجدد را در شعر عرب گشود. دیوان ابونواس نخستین کتاب شعر در عربی است که خلاف مرسوم به ترتیب الفبایی مدون نشده و بر حسب نوع شعر تدوین یافته است. وی بزرگ ترین خَمریّه سرای عرب و زبان او، بسته به نوع شعر، متنوع است. بیشتر اشعارش در وصف معشوق و مِی و آمیخته با هرزگی است و پاره ای در مدح هارون الرشید و امین است. وی به افکار شعوبیه نیز گرایش داشت و قصایدی در هجو اعراب بپرداخت. ابونواس در برخی از قصایدش، معروف به «فارسیات»، عبارت های فارسی به کار برده است، اما زبان او زبان معیار و صحیح عربی است. ابونواس به بی قیدوبندی شهرت دارد، که سبب آن شیوۀ زندگی و شوخ طبعی اوست؛ تا آ ن جا که، به اشتباه، در هزارویک شب وی را دلقک دربار هارون الرشید خوانده اند.
مشهورترین شاعر ایرانی تبار عربی گوی عهد عباسیان. پدرش از سپاهیان مروان دوم و مادرش ایرانی بود. نوجوانی را در بصره به شغل عطاری گذراند و در جوانی در بصره و کوفه قرآن، حدیث و فقه اللغه آموخت. علاقه به شعر و ادب او را به همدمی با شاعر بدنامی به نام والبۀ اسدی کشانید. فنون شعری را از همو فراگرفت و به همراهش به بغداد رفت، امّا برمکیان و هارون الرشید به او چندان التفات نکردند. پس از برافتادن برامکه به مصر گریخت، اما دیگر بار به بغداد بازگشت و از مقربان و همنشینان خلیفه امین شد. ناقدان عرب ابونواس را مظهر نوگرایان اولیه می شمارند که باب تجدد را در شعر عرب گشود. دیوان ابونواس نخستین کتاب شعر در عربی است که خلاف مرسوم به ترتیب الفبایی مدون نشده و بر حسب نوع شعر تدوین یافته است. وی بزرگ ترین خَمریّه سرای عرب و زبان او، بسته به نوع شعر، متنوع است. بیشتر اشعارش در وصف معشوق و مِی و آمیخته با هرزگی است و پاره ای در مدح هارون الرشید و امین است. وی به افکار شعوبیه نیز گرایش داشت و قصایدی در هجو اعراب بپرداخت. ابونواس در برخی از قصایدش، معروف به «فارسیات»، عبارت های فارسی به کار برده است، اما زبان او زبان معیار و صحیح عربی است. ابونواس به بی قیدوبندی شهرت دارد، که سبب آن شیوۀ زندگی و شوخ طبعی اوست؛ تا آ ن جا که، به اشتباه، در هزارویک شب وی را دلقک دربار هارون الرشید خوانده اند.