ابوموسی، جزیره
واقع در خلیج فارس. در دوراب های ۱۹۱کیلومتری جنوب غربی بندر عباس، در استان هرمزگان، و در دوراب های ۷۵کیلومتری جنوب شرقی بندر لنگه قرار دارد. طول این جزیره پنج کیلومتر، مساحت آن دوازده کیلومتر مربع، و ارتفاع بلندترین نقطۀ آن، با نام کوه حلوا، ۱۱۰ متر است. شهر ابوموسی در ساحل غربی آن واقع شده و شهرک صیادی از دیگر آبادی های آن است. فاقد رودخانه است و جز چند مسیل کوچک در بخش شمالی و شرقی آن، زهاب های دیگری در این جزیره دیده نمی شود. نواحی شمالی آن تا اندازه ای ناهموار و پرعارضه است و نیمۀ جنوبی آن را دشت شنی همواری تشکیل داده است. این جزیره را در گذشته بوموسی، بن موسی، و بوموف می نامیدند. محمدمهدی ملک التجار حاکمِ بنادر و جزایرِ خلیج فارس، در زمان ناصرالدین شاه قاجار، پرچم ایران را بر فراز ابوموسی برافراشت و امتیاز استخراج خاک سرخ آن را به انگلستان واگذار کرد و در زمان مظفرالدین شاه بخش گمرک ابوموسی دایر شد. انگلیسی ها، در اواخر قرن ۱۹، به بهانۀ مبارزه با راه زنان دریایی و برده فروشی و برای دفاع از هندوستان، به خلیج فارس نیرو فرستادند و مانع کار مأموران ایرانی در جزیرۀ ابوموسی شدند. شیخ شارجه، که از سوی بریتانیا حمایت می شد، از موقعیت استفاده کرد و مدعی مالکیت ابوموسی شد. در ۱۳۵۰ش، نیروی دریایی ایران در جزیرۀ مزبور پیاده شد و بیگانگان را از آن جا بیرون راند و مالکیت راستین خود را بر جزیرۀ مزبور مسجّل کرد.
واقع در خلیج فارس. در دوراب های ۱۹۱کیلومتری جنوب غربی بندر عباس، در استان هرمزگان، و در دوراب های ۷۵کیلومتری جنوب شرقی بندر لنگه قرار دارد. طول این جزیره پنج کیلومتر، مساحت آن دوازده کیلومتر مربع، و ارتفاع بلندترین نقطۀ آن، با نام کوه حلوا، ۱۱۰ متر است. شهر ابوموسی در ساحل غربی آن واقع شده و شهرک صیادی از دیگر آبادی های آن است. فاقد رودخانه است و جز چند مسیل کوچک در بخش شمالی و شرقی آن، زهاب های دیگری در این جزیره دیده نمی شود. نواحی شمالی آن تا اندازه ای ناهموار و پرعارضه است و نیمۀ جنوبی آن را دشت شنی همواری تشکیل داده است. این جزیره را در گذشته بوموسی، بن موسی، و بوموف می نامیدند. محمدمهدی ملک التجار حاکمِ بنادر و جزایرِ خلیج فارس، در زمان ناصرالدین شاه قاجار، پرچم ایران را بر فراز ابوموسی برافراشت و امتیاز استخراج خاک سرخ آن را به انگلستان واگذار کرد و در زمان مظفرالدین شاه بخش گمرک ابوموسی دایر شد. انگلیسی ها، در اواخر قرن ۱۹، به بهانۀ مبارزه با راه زنان دریایی و برده فروشی و برای دفاع از هندوستان، به خلیج فارس نیرو فرستادند و مانع کار مأموران ایرانی در جزیرۀ ابوموسی شدند. شیخ شارجه، که از سوی بریتانیا حمایت می شد، از موقعیت استفاده کرد و مدعی مالکیت ابوموسی شد. در ۱۳۵۰ش، نیروی دریایی ایران در جزیرۀ مزبور پیاده شد و بیگانگان را از آن جا بیرون راند و مالکیت راستین خود را بر جزیرۀ مزبور مسجّل کرد.
wikijoo: ابوموسی،_جزیره