ابومسلم اصفهانی، محمّد (اصفهان ۲۵۴ـ ۳۲۲ق)
مفسر و متکلم معتزلی. مقدمات تحصیل را در اصفهان و ادامۀ آن را در بغداد گذراند. بسیار دانا و فرزانه بود و افزون بر تفسیر قرآن، بر ادبیات عرب نیز تسلط داشت. به فارسی و عربی شعر می سرود. به خاطر تفاهم فکری با عقاید معتزله و زیدیه، پس از بازگشت به ایران به دستگاه حکومت علویان طبرستان وارد شد و دبیر حاکم علوی آن جا شد. نظرات او دربارۀ نسخ آیات قرآن مورد توجه بسیاری مفسران بزرگ، چون طبرسی و فخرالدین رازی واقع شد. برخی او را منکر نسخ می دانند و گروهی به موجب این افکار، او را از شمار مسلمانان خارج دانسته اند. از آثارش: الناسخ والمنسوخ؛ کتاب فی النحو؛ جامع التأویل لمحکم التنزیل (تفسیری در چهارده مجلد).
مفسر و متکلم معتزلی. مقدمات تحصیل را در اصفهان و ادامۀ آن را در بغداد گذراند. بسیار دانا و فرزانه بود و افزون بر تفسیر قرآن، بر ادبیات عرب نیز تسلط داشت. به فارسی و عربی شعر می سرود. به خاطر تفاهم فکری با عقاید معتزله و زیدیه، پس از بازگشت به ایران به دستگاه حکومت علویان طبرستان وارد شد و دبیر حاکم علوی آن جا شد. نظرات او دربارۀ نسخ آیات قرآن مورد توجه بسیاری مفسران بزرگ، چون طبرسی و فخرالدین رازی واقع شد. برخی او را منکر نسخ می دانند و گروهی به موجب این افکار، او را از شمار مسلمانان خارج دانسته اند. از آثارش: الناسخ والمنسوخ؛ کتاب فی النحو؛ جامع التأویل لمحکم التنزیل (تفسیری در چهارده مجلد).