ابول
لغت نامه دهخدا
ابول. [ اُ ] ( ع مص ) بالا کشیدن و دراز شدن گیاه بآن حدّ که شتر تواند چرید. || بعلف بسنده کردن شتر از آب. بسنده کردن ستور بگیاه تر از آب. ( تاج المصادر بیهقی ). || بازایستادن مرد از آرمیدن با زن خویش. || پارسا شدن. || گذاشته شدن اشتر بچرا بی ساربان و غائب شدن یا وحشت نمودن شترها.
ابول. [ اُ ] ( ع اِ ) گله یا گروهی از پرندگان. || گروهی از اسبان. || گروهی اشتران. || پی درپی آینده از ایشان. ج ، ابابیل.
فرهنگ فارسی
گله یا گروهی از پرندگان گروهی از اسبان گروهی اشتران
گویش مازنی
پیشنهاد کاربران
سعید پهلوان : کص مادرت
ابول ب معنای صاحب یا پدر هست
تخمک. . . .
در گویش قمی . آلت مردانه. مخفف ابوالفظل و ابوالقاسم