ابوعمره زیاد بن عریب

[ویکی فقه] زیاد از طایفه بنی صائد، یکی از تیره های قبیله ی همدان بود. او مردی متهجد و اهل عبادت و به شجاعت و پرهیزگاری شهره بود. برخی ابوعمره را از شهدای کربلا می دانند.
پدر ابی عمره از اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) بود. سیره نویسان و مورّخان پیشین درباره وی سخنی نگفته اند. ولی برخی از معاصران او را فرزند عریب بن حنظلة بن دارم بن عبداللَّه بن کعب الصائد ... بن همدان دانسته اند. سلسله سند فوق در منابع رجالی دیده نشد. ولی ابن حزم اندلسی شبیه آن را درباره ابوثمامه صائدی چنین نقل می کند: «زیاد بن عمرو بن عریب بن حنظلة بن دارم بن عبداللَّه.» علامه سماوی و برخی دیگر با استناد به سند مذکور در متن، داستان مبارزه ابوعمرو نهشلی را به اشتباه درباره ابوعمره زیاد بن عریب نقل کرده اند.
ابوعمره ،صحابه پیامبر
سماوی گوید: ابوعمره، محضر پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را درک کرد؛ و پدرش نیز صحابی آن حضرت بوده است.
حضور ابوعمره در کربلا
وی دلاوری عابد و شب زنده دار بود و بسیار نماز می گزارد. او در کربلا حضور یافت و پس از مبارزه ای سخت به فیض شهادت نایل گشت. در روز عاشورا، او از امام (علیه السّلام) اذن میدان طلبید و پس از کسب اجازه، به سرعت به سوی سپاه ابن سعد حمله ور شد. از مهران کاهلی -که در روز عاشورا یکی از افراد سپاه عمر بن سعد بود- نقل شده که می گفت: «در کربلا حضور داشتم، مردی را دیدم که دلاورانه می جنگید تهور و شجاعت او در میدان رزم آن گونه بود که کسی را یارای مقاومت در برابر او نبود و به هر قسمت از سپاه دشمن که حمله می برد آن قسمت از سپاه را از هم می گسست. او پس از مدتی کارزار خدمت امام (علیه السّلام) برگشت و در حالی که امام حسین (علیه السّلام) را خطاب قرار داده بود، گفت: ابشر هدیت الرّشد یابن احمدا فی جنّة الفردوس تعلو صعّدا «بشارت باد بر تو که به راه رشد هدایت یافته ای ای پسر احمد؛ در بهشت فردوس رتبه ای والا خواهی داشت.» پرسیدم: او کیست؟ گفتند: او ابوعمره ی حنظلی است.» سرانجام پس از مدتی نبرد، شخصی به نام عامر بن نهشل راه را بر او بست و او را به شهادت رساند و سر از بدنش جدا کرد.