ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)
(حسن بن احمد بن عبدالغفار) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد بغداد شد. ابوعلی کتاب المعانی را نزد مؤلفش زجاج فراگرفت و الکتاب اثر سیبویه را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در بغداد اقامت داشت و به تدریس دو کتاب الجمل و الموجز مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم کلام نیز تسلط داشت و خواطر را الهام گرفته از خداوند می دانست. برخی از آثار ابوعلی عبارت اند از الحجة فی علل القراءات السبع؛ الایضاح العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام الاخبار؛ المسائل المشکلة؛ بغدادیات.
(حسن بن احمد بن عبدالغفار) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد بغداد شد. ابوعلی کتاب المعانی را نزد مؤلفش زجاج فراگرفت و الکتاب اثر سیبویه را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در بغداد اقامت داشت و به تدریس دو کتاب الجمل و الموجز مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم کلام نیز تسلط داشت و خواطر را الهام گرفته از خداوند می دانست. برخی از آثار ابوعلی عبارت اند از الحجة فی علل القراءات السبع؛ الایضاح العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام الاخبار؛ المسائل المشکلة؛ بغدادیات.
wikijoo: ابوعلی_فارسی