ابوعلی دَقّاق، حسن بن محمّد ( ـ نیشابور ۴۰۵ق)
عارف و از کبار مشایخ صوفیه. در وعظ و تفسیر بسیار توانا بود. در نیشابور به دنیا آمد و بخش بیشتر عمرش را در همان جا گذرانید. در طریقت، در شمار مریدان نصرآبادی بود و ابوالقاسم قشیری، داماد او، و در شمار شاگردانش قرار داشت. از شدت مناجات و گریه، او را شیخ نوحه گر می خوانده اند و گویا مناجاتِ معروف خواجه عبدالله انصاری، تحریر سخنان وی باشد. قشیری ۳۶۰ مجلس از مجالس وعظ او را گرد آورد که مواعظ خوانده می شود. جز این، چند رساله در خلافت و زهد و تأویل بعضی از آیات قرآن را نیز به او نسبت داده اند. مزار او در شهر نیشابور باقی است.
عارف و از کبار مشایخ صوفیه. در وعظ و تفسیر بسیار توانا بود. در نیشابور به دنیا آمد و بخش بیشتر عمرش را در همان جا گذرانید. در طریقت، در شمار مریدان نصرآبادی بود و ابوالقاسم قشیری، داماد او، و در شمار شاگردانش قرار داشت. از شدت مناجات و گریه، او را شیخ نوحه گر می خوانده اند و گویا مناجاتِ معروف خواجه عبدالله انصاری، تحریر سخنان وی باشد. قشیری ۳۶۰ مجلس از مجالس وعظ او را گرد آورد که مواعظ خوانده می شود. جز این، چند رساله در خلافت و زهد و تأویل بعضی از آیات قرآن را نیز به او نسبت داده اند. مزار او در شهر نیشابور باقی است.