ابوعلی بصیر، فضل بن جعفر ( ـ پس از ۲۵۲ق)
شاعر و کاتب ایرانی تبار عرب. در کوفه به دنیا آمد. پس از عمارت سامرّا، پایتخت جدید عباسیان، به آن شهر مهاجرت کرد و به رغم گرایش های شیعی خویش، با سرودن قصایدی در مدح خلیفه و بزرگان دربار خلافت و تألیف رساله ای مذهبی مشهور شد. ابوعلی نابینا بود و به روایتی او را به طعنه «بصیر» می خواندند. فقط پاره هایی از اشعار و لطایفی از او دربارۀ معاصرانش، به ویژه ابوالعیناء، برجای مانده است.
شاعر و کاتب ایرانی تبار عرب. در کوفه به دنیا آمد. پس از عمارت سامرّا، پایتخت جدید عباسیان، به آن شهر مهاجرت کرد و به رغم گرایش های شیعی خویش، با سرودن قصایدی در مدح خلیفه و بزرگان دربار خلافت و تألیف رساله ای مذهبی مشهور شد. ابوعلی نابینا بود و به روایتی او را به طعنه «بصیر» می خواندند. فقط پاره هایی از اشعار و لطایفی از او دربارۀ معاصرانش، به ویژه ابوالعیناء، برجای مانده است.