ابورشید نیشابوری، سعید بن محمد (پیش از ۳۴۵ـ ری پس از ۴۱۵ق)
متکلم معتزلی. در نیشابور مقدمات علوم را آموخت و از ابوعمرو حیری حدیث شنید. به حلقۀ درس قاضی عبدالجبار پیوست و از ملازمان صاحب بن عباد وزیر شد. با رجالی چون هارونی ملقب به المؤید بالله نیز آشنا شد. حلقۀ درس عبدالجبار شالودۀ فکری ابورشید را دگرگون کرد و از معتزلۀ مکتب بغداد به معتزلۀ بصره پیوست. عبدالجبار او را گرامی می داشت و نایب وی در میان شاگردانش بود. ابورشید چندی به خراسان رفت. در گرگان به خواهش شاگردانش نسخه ای جدید از دیوان الاصول فراهم کرد. پس از درگذشت عبدالجبار ریاست معتزله به وی رسید. از دیگر آثارش: المسائل فی الخلاف بین البصریین و البغدادیین (بیروت، ۱۹۷۹)؛ فی التوحید (قاهره، ۱۹۶۹)؛ اعجازالقرآن؛ التذکرة در کلام؛ التنبیه.
متکلم معتزلی. در نیشابور مقدمات علوم را آموخت و از ابوعمرو حیری حدیث شنید. به حلقۀ درس قاضی عبدالجبار پیوست و از ملازمان صاحب بن عباد وزیر شد. با رجالی چون هارونی ملقب به المؤید بالله نیز آشنا شد. حلقۀ درس عبدالجبار شالودۀ فکری ابورشید را دگرگون کرد و از معتزلۀ مکتب بغداد به معتزلۀ بصره پیوست. عبدالجبار او را گرامی می داشت و نایب وی در میان شاگردانش بود. ابورشید چندی به خراسان رفت. در گرگان به خواهش شاگردانش نسخه ای جدید از دیوان الاصول فراهم کرد. پس از درگذشت عبدالجبار ریاست معتزله به وی رسید. از دیگر آثارش: المسائل فی الخلاف بین البصریین و البغدادیین (بیروت، ۱۹۷۹)؛ فی التوحید (قاهره، ۱۹۶۹)؛ اعجازالقرآن؛ التذکرة در کلام؛ التنبیه.