ابوربیع
لغت نامه دهخدا
لاله مشکین دل و عقیقین طرف است
چون آتش اندراوفتاده به خَف است
گل با دوهزار کبر و ناز و صَلَف است
زیرا که چو معشوقه خواجه خلف است
آن خواجه که با هزار برّ و لَطَف است
حلمش بشتاب نه چو جودش بدرنگ
روح رؤسا ابوربیعبن ربیع
او سخت بدیع و کار او سخت بدیع
چون او بجهان در، نه شریف و نه وضیع
زیرا که شریف است و لطیف است و رفیع
گر بنده جریر است و ضلیل است و خلیع
در راه ثنا گفتن او گردد لنگ.
ابوربیع. [ اَ رَ ] ( اِخ ) کفیف. یکی از مشاهیر اهل طریقت ، از مردم مالقه اندلس ، شاگردابومحمد سیدبن علی فخار، معاصر به ابتدای سلطنت آل ایوب در مصر و شام. وفات او ظاهراً در حدود 560 هَ. ق. بوده است. یافعی و نیز جامی در نفحات شرح حال او را آورده اند. رجوع به نامه دانشوران ج 3 ص 155 شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید