ابوذؤیب
لغت نامه دهخدا
ابوذؤیب.[ اَ ذُ ءَ ] ( اِخ ) خویلدبن خالدبن محرز یا خالدبن خویلد صاحبی ، ملقب به قطیل. شاعر مخضرمی هذلی. او رادر مدح رسول صلوات اﷲعلیه قصائدی و در رحلت آن حضرت مرثیه ای است و صاحب دیوان است. شهادت او در سال 26 یا 27 هَ. ق. در یکی از محاربات روم یا افریقیه بوده است و قصیده او در رثاء پنج فرزند خویش که به یک سال در طاعون مصر هلاک شدند معروف و بسی جانگداز است.
ابوذؤیب. [ اَ ذُ ءَ ] ( اِخ ) عبداﷲ. پدر حلیمه دایه رسول صلوات اﷲعلیه.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید