ابودُلَف یَنْبوعی، مَسْعَر بن مُهَلْهِل (قرن ۴ق)
شاعر و سیاح عرب. ابتدا در خدمت سامانیان و صفاریان، و در اواخر عمر در خدمت آل بویه در ری و شیراز بود. دو رساله منسوب به ابودلف است: رساله ای در شرح سفر ادعایی او به چین، از طریق سرزمین های ترک نشین آسیای میانه، که در صحت آن تردید است؛ و رسالۀ دوم در توصیف سفرهای او به شمال و غرب ایران، که ارزش آن در اطلاعاتی است که دربارۀ معادن و پدیده های طبیعی این نواحی می دهد. از اشعار او فقط یک قصیدۀ ساسانیه باقی مانده که به نام صاحب بن عَبّاد سروده و سند اجتماعی ارزشمندی از زندگی قرون میانۀ اسلامی و منبعی زبان شناختی دربارۀ مصطلحات پیشه و طرز بیان گدایان و دزدان است. یاقوت حموی در معجم البلدان از این دو رساله نقل کرده است.
شاعر و سیاح عرب. ابتدا در خدمت سامانیان و صفاریان، و در اواخر عمر در خدمت آل بویه در ری و شیراز بود. دو رساله منسوب به ابودلف است: رساله ای در شرح سفر ادعایی او به چین، از طریق سرزمین های ترک نشین آسیای میانه، که در صحت آن تردید است؛ و رسالۀ دوم در توصیف سفرهای او به شمال و غرب ایران، که ارزش آن در اطلاعاتی است که دربارۀ معادن و پدیده های طبیعی این نواحی می دهد. از اشعار او فقط یک قصیدۀ ساسانیه باقی مانده که به نام صاحب بن عَبّاد سروده و سند اجتماعی ارزشمندی از زندگی قرون میانۀ اسلامی و منبعی زبان شناختی دربارۀ مصطلحات پیشه و طرز بیان گدایان و دزدان است. یاقوت حموی در معجم البلدان از این دو رساله نقل کرده است.