عمرو بن سلم نیشابوری یا به صورتی دیگر ابوحَفْص عَمرو بن سَلَمه حَدّاد نیشابوری، محدث، صوفی و عارفِ طریقت ملامتیه در سده سوم هجری بود. زادگاه او قریه کوردآباد یا کورآباد بر دروازه نیشابور به سوی بخارا بود.
... [مشاهده متن کامل]
معمولا او را در شمار نخستین صوفیان ملامتیه قرار می دهند و برخی از گفته هایی که از او نقل شده و نیز حکایاتی که به او نسبت داده اند از گرایش او به این طریقه، حکایت دارد. وی عامی و ساده بود و شغل او آهنگری ( حدّاد ) بود و درباره تغییر احوال مطالبی نقل کرده اند که با پیشه او ارتباط داشت. او تصوف را در نیشابور با منظم و نمایان ساخت؛ در واقع تاریخ تصوف در نیشابور با شروع فعالیت خانقاه وی شروع می شود. حداد معاصر جنید بغدادی بود و می گویند «گاه به حالتی در می آمد که کسی توان نگاه کردن به او را نداشت». وفات مورد اختلاف است؛ در سال های ۲۶۴، ۲۶۵، ۲۶۶ و ۲۷۰ هجری قمری نوشته اند. او بیشتر با نام ابوحفص حَدّاد شناخته شده است؛ اما چون احتمال اشتباه گرفتن او با ابوحفص حداد دیگری کمتر شود، در دانشنامه ها به صورت عمرو بن سلم نوشته اند.
ابوحفص خواهرزاده بشر حافی و از مصاحبان علی نصرآبادی بود. از میان دیگر کسانی که با وی مصاحبت داشته اند می توان از شاه شجاع کرمانی، عبدالله بن محمد خرّاز، احمدبن حمدان، ابوبکر حنفیه، علی بن شعیب سقا، ابو عبدالله سنجری، محمدبن عبدالوهاب ثقفی و حمدون قصار نام برد.
در الفهرست ابن ندیم از فردی به نام ابوحفص حداد ذکر شده که از متعزله بوده و کتابی با عنوان الجاروف فی تکافو الادله نوشته است و در الرجال کشی روایتی از قول یونس بن الرحمن قمی، از او آمده است ولی سید مرتضی این نسبت را مردود می شمارد. این شخص احتمالا غیر از ابوحفض حداد - صوفی معروف - است و در هیچ یک از کتب تذکره و طبقات صوفیه به معتزلی بودن او اشاره نکرده اند و هیچ نوشته ای به او نسبت ندادند و گفته های او چیزی غیر از معتزلی بودن وی را نمایان می سازد.
ابوحفض، از شهرت بی زار بود تا آن جا که با داشتن مشرب تصوف، از پوشیدن لباس پشمین در ملأ عام امتناع داشت و «همچون اهل بازار قبا بر تن می کرد و چون به خانه می رفت لباس پشمین می پوشید». معمولاً او را در شمار نخستین صوفیان ملامتیه قرار می دهند و برخی از اقوالی که از او نقل شده و نیز حکایاتی که به او نسبت داده اند از گرایش او به این طریقه، حکایت دارد. اما شیوهٔ او در این طریقه در عین اجتناب از هر کاری که بویی از ریا در آن باشد، «ترغیب مریدان به اعمال و مجاهدات بود که با روش زاهدانهٔ او در تصوف نیز سازگاری داشت». این شیوه، به ظاهر مغایر با شیوهٔ برخی دیگر از شیوخ ملامتیه، چون حمدون قصار بود که به «تحقیر اعمال و اظهار سیئات و اخفای حسنات» توجه داشتند. حداد چنان بر لزوم رعایت آداب صوفی گری تأکید داشته که تصوف را مجموعه ای از آداب تعریف می کرد. گفته اند وقتی جنید ( یا شبلی ) به او اعتراض کرد که
... [مشاهده متن کامل]
معمولا او را در شمار نخستین صوفیان ملامتیه قرار می دهند و برخی از گفته هایی که از او نقل شده و نیز حکایاتی که به او نسبت داده اند از گرایش او به این طریقه، حکایت دارد. وی عامی و ساده بود و شغل او آهنگری ( حدّاد ) بود و درباره تغییر احوال مطالبی نقل کرده اند که با پیشه او ارتباط داشت. او تصوف را در نیشابور با منظم و نمایان ساخت؛ در واقع تاریخ تصوف در نیشابور با شروع فعالیت خانقاه وی شروع می شود. حداد معاصر جنید بغدادی بود و می گویند «گاه به حالتی در می آمد که کسی توان نگاه کردن به او را نداشت». وفات مورد اختلاف است؛ در سال های ۲۶۴، ۲۶۵، ۲۶۶ و ۲۷۰ هجری قمری نوشته اند. او بیشتر با نام ابوحفص حَدّاد شناخته شده است؛ اما چون احتمال اشتباه گرفتن او با ابوحفص حداد دیگری کمتر شود، در دانشنامه ها به صورت عمرو بن سلم نوشته اند.
ابوحفص خواهرزاده بشر حافی و از مصاحبان علی نصرآبادی بود. از میان دیگر کسانی که با وی مصاحبت داشته اند می توان از شاه شجاع کرمانی، عبدالله بن محمد خرّاز، احمدبن حمدان، ابوبکر حنفیه، علی بن شعیب سقا، ابو عبدالله سنجری، محمدبن عبدالوهاب ثقفی و حمدون قصار نام برد.
در الفهرست ابن ندیم از فردی به نام ابوحفص حداد ذکر شده که از متعزله بوده و کتابی با عنوان الجاروف فی تکافو الادله نوشته است و در الرجال کشی روایتی از قول یونس بن الرحمن قمی، از او آمده است ولی سید مرتضی این نسبت را مردود می شمارد. این شخص احتمالا غیر از ابوحفض حداد - صوفی معروف - است و در هیچ یک از کتب تذکره و طبقات صوفیه به معتزلی بودن او اشاره نکرده اند و هیچ نوشته ای به او نسبت ندادند و گفته های او چیزی غیر از معتزلی بودن وی را نمایان می سازد.
ابوحفض، از شهرت بی زار بود تا آن جا که با داشتن مشرب تصوف، از پوشیدن لباس پشمین در ملأ عام امتناع داشت و «همچون اهل بازار قبا بر تن می کرد و چون به خانه می رفت لباس پشمین می پوشید». معمولاً او را در شمار نخستین صوفیان ملامتیه قرار می دهند و برخی از اقوالی که از او نقل شده و نیز حکایاتی که به او نسبت داده اند از گرایش او به این طریقه، حکایت دارد. اما شیوهٔ او در این طریقه در عین اجتناب از هر کاری که بویی از ریا در آن باشد، «ترغیب مریدان به اعمال و مجاهدات بود که با روش زاهدانهٔ او در تصوف نیز سازگاری داشت». این شیوه، به ظاهر مغایر با شیوهٔ برخی دیگر از شیوخ ملامتیه، چون حمدون قصار بود که به «تحقیر اعمال و اظهار سیئات و اخفای حسنات» توجه داشتند. حداد چنان بر لزوم رعایت آداب صوفی گری تأکید داشته که تصوف را مجموعه ای از آداب تعریف می کرد. گفته اند وقتی جنید ( یا شبلی ) به او اعتراض کرد که
