ابوالیسر پزدوی

[ویکی فقه] پَزْدَوی، یا بزدوی، ابوالیسرصدرالاسلام محمد بن محمدبن حسین بن عبدالکریم (۴۲۱- رجب ۴۹۳ق/۱۰۳۰- مۀ۱۱۰۰)، متکلم، فقیه و قاضی حنفی ـ ماتریدی بود.
نام پزودی یا بزدوی منسوب است به محلی به نام پزده یا بزده که قلعه ای بود بر سر راه نسف به بخارا وجه تسمیۀ کنیۀ او «ابوالیسر» این است که چون برادرش علی بن محمد پزودی را به سبب دشوار فهم بودن نوشته هایش «ابوالعسر» می خواندند، در مقابل، وی را به دلیل آسانی و قابل فهم بودن آثارش «ابوالیسر» خواندند.
اساتید
از قرار معلوم پزودی نخستین آموخته های خود را نزد پدرش محمد بن حسین فرا گرفت و این محمد نیز به نوبۀ خود نزد پدرش، یعنی عبدالکریم تحصیل کرده بود و عبدالکریم شاگرد ابومنصور ماتریدی بود. این معنا در وهلۀ نخست نشان می دهد که پزودی در خانواده ای اهل دانش زاده و بالیده است؛ خاصه آن که پسرش احمد و برادرزاده اش حسن بن علی نیز دانشمند بودند در ثانی گویای این است که وی به مکتب حنفی ـ ماتریدی تعلق داشته است که از دیرباز در شهرهای ماوراءالنهر گسترده شده بود.از دیگر استادان پزودی می توان از اسماعیل بن عبدالصادق بیاری و ابویعقوب یوسف سیاری نام برد.
شاگردان
پزودی در روزگار خود از چهره های برجسته و پیشوای مکتب حنفی ـ ماتریدی گردید، چنان که دانش پژوهان از دور و نزدیک به مجالس درس او می رفتند که شمار زیاد نام شاگردان او در منابع، حکایت از درس های پررونق او در بخارا و سمرقند ، و اهتمام او به امر آموزش دارد.یکی از مشهورترین شاگردان او نجم الدین عمر بن محمد نسفی (۴۶۱-۵۳۷ق) نویسندۀ القند و العقائدالنسفیة است. برخی دیگر از شاگردان او عبارت اند از محمد بن احمد سمرقندی نویسندۀ تحفةالفقهاء، ابوالفضل کاخی ، ابوالقاسم طرازی ، ابوالقاسم مروزی ، ابوالمحامد مستملی ، ابوحفص سبخی ، ابوالحسن شاوانی ، احمد بن محمدخلمی و محمد بن منصور نوقدی می باشند.
تصدی منصب قاضی القضات
...