ابوالقاسم کثیر، منصورِ بن محمد ( ـ پس از ۴۳۲ق)
دیوان سالار و دولتمرد روزگار غزنوی . زادگاه او را هرات دانسته اند. ابوالقاسم کثیر از نوادگان کثیر بن احمد بود که هریک در دستگاه سامانیان مناصبی بلند ، همچون وزارت و سپهسالاری، یافتند. در دوران پادشاهی سلطان محمود غزنوی، رئیس دیوان عَرض شد و از این رو به «ابوالقاسم عارِض» نیز مشهور شد . با مرگ محمود، سلطان مسعود، نیز او را در منصب پیشین ابقا کرد، اما پس از چندی به اتهام خیانت در بیت المال از کار برکنار شد ، اما پیوسته مورد تکریم و احترام دربار بود. در دورۀ پادشاهی مسعود، چندی نیز صاحب دیوان خراسان بود. منوچهری دامغانی در قصیده ای ابوالقاسم را ستوده و از وی با لقب «شیخ العمید» یاد کرده است .
دیوان سالار و دولتمرد روزگار غزنوی . زادگاه او را هرات دانسته اند. ابوالقاسم کثیر از نوادگان کثیر بن احمد بود که هریک در دستگاه سامانیان مناصبی بلند ، همچون وزارت و سپهسالاری، یافتند. در دوران پادشاهی سلطان محمود غزنوی، رئیس دیوان عَرض شد و از این رو به «ابوالقاسم عارِض» نیز مشهور شد . با مرگ محمود، سلطان مسعود، نیز او را در منصب پیشین ابقا کرد، اما پس از چندی به اتهام خیانت در بیت المال از کار برکنار شد ، اما پیوسته مورد تکریم و احترام دربار بود. در دورۀ پادشاهی مسعود، چندی نیز صاحب دیوان خراسان بود. منوچهری دامغانی در قصیده ای ابوالقاسم را ستوده و از وی با لقب «شیخ العمید» یاد کرده است .