سید ابوالقاسم انجوی شیرازی ( ۱۳۰۰ شیراز – ۲۵ شهریور ۱۳۷۲ تهران ) معروف به نجوا از پژوهشگران ادبی ایران بود.
وی در سال ۱۳۰۰ خورشیدی در شیراز به دنیا آمد. پدرش سید خلیل مشهور به «صدرالعلما» که نسب وی به سیدالاسود طباطبایی می رسد، و مادرش خدیجه کجوری نوه آیت الله حاج شیخ مهدی کجوری مازندرانی بود. انجوی تحصیلات مقدماتی خود را شهر شیراز آغاز کرد، سپس به تهران رفت و در دبیرستان دارایی تحصیلات خود را پی گرفت. او تا مقطع لیسانس ادامه تحصیل داد، سپس در سال ۱۳۱۹ به سوئیس رفت و تحصیلات خود را در رشته علوم سیاسی و اجتماعی در ژنو تکمیل نمود. بعد از شهریور ۱۳۲۰ و سقوط رضاشاه، انجوی به فعالیت های سیاسی روی آورد و از حدود سال ۱۳۲۲ نیز فعالیت های مطبوعاتی خود را آغاز کرد.
... [مشاهده متن کامل]
انجوی در جوانی فعال سیاسی بود و مجله ای انتقادی و سیاسی با نام «آتشبار» انتشار می داد. در جریان کودتای سال ۱۳۳۲ دستگیر و به جزیره خارگ تبعید شد. ثمره آن دوران کتابی است با عنوان «تبعیدگاه خارک» مشتمل بر خاطرات وی.
وی از ناحیه اجرای این برنامه منابع زیادی از فرهنگ مردم ایران را گردآوری کرد. انجوی در حیاتش توانست یازده جلد کتاب در زمینه فرهنگ مردم ایران شامل مثل ها، قصه ها و آداب و رسوم با کمک انتشارات امیرکبیر انتشار دهد. از جمله دستیاران وی در زمان گردآوری و تدوین این کتاب ها می توان از نصرالله یگانه، محمود ظریفیان، احمد وکیلیان، علی اکبر عبدالرشیدی، علی اکبر جباری ( بیدل ) و حسن پناهیان یاد کرد. وی علاوه بر این در زمینه حافظ شناسی و موضوعات دیگر هم مقالاتی دارد. مقالات انجوی در حوزه فرهنگ بسیار متنوع است.
دیوان حافظ شیرازی با تصحیح انجوی شیرازی به زعم برخی حافظ شناسان کامل ترین دیوان است زیرا وی گونه ها و روایات مربوط به اشعار حافظ را گردآوری و ارائه کرده است.
از کتاب های دیگر وی سفینه غزل است که مجموعه ای از غزل های منتخب در ادبیات فارسی است. «گل به صنوبر چه کرد» تألیف و گرآوری افسانه ها و داستان های کهن ایرانی است که شامل افسانه هایی با مضامینی مشمول بر دیوها و شاهزاده ها و قهرمانانی با توانایی های فراانسانی و اژدهایان و نیروهای شر و نیکی و. . . است. متأسفانه تنها دو بخش از مجلد اول این مجموعه در دو جلد و در حدود ۴۰۰ صفحه منتشر شده است و باقی کار بعد از انقلاب به سبب سانسور امکان انتشار نیافت. انجوی شیرازی در ۲۵ شهریور سال ۱۳۷۲ خورشیدی در تهران درگذشت و در گورستان ابن بابویه به خاک سپرده شد. خانه وی در نیاوران جمال آباد پس از مرگش به موزه فرهنگ مردم تبدیل شده است.
وی در سال ۱۳۰۰ خورشیدی در شیراز به دنیا آمد. پدرش سید خلیل مشهور به «صدرالعلما» که نسب وی به سیدالاسود طباطبایی می رسد، و مادرش خدیجه کجوری نوه آیت الله حاج شیخ مهدی کجوری مازندرانی بود. انجوی تحصیلات مقدماتی خود را شهر شیراز آغاز کرد، سپس به تهران رفت و در دبیرستان دارایی تحصیلات خود را پی گرفت. او تا مقطع لیسانس ادامه تحصیل داد، سپس در سال ۱۳۱۹ به سوئیس رفت و تحصیلات خود را در رشته علوم سیاسی و اجتماعی در ژنو تکمیل نمود. بعد از شهریور ۱۳۲۰ و سقوط رضاشاه، انجوی به فعالیت های سیاسی روی آورد و از حدود سال ۱۳۲۲ نیز فعالیت های مطبوعاتی خود را آغاز کرد.
... [مشاهده متن کامل]
انجوی در جوانی فعال سیاسی بود و مجله ای انتقادی و سیاسی با نام «آتشبار» انتشار می داد. در جریان کودتای سال ۱۳۳۲ دستگیر و به جزیره خارگ تبعید شد. ثمره آن دوران کتابی است با عنوان «تبعیدگاه خارک» مشتمل بر خاطرات وی.
وی از ناحیه اجرای این برنامه منابع زیادی از فرهنگ مردم ایران را گردآوری کرد. انجوی در حیاتش توانست یازده جلد کتاب در زمینه فرهنگ مردم ایران شامل مثل ها، قصه ها و آداب و رسوم با کمک انتشارات امیرکبیر انتشار دهد. از جمله دستیاران وی در زمان گردآوری و تدوین این کتاب ها می توان از نصرالله یگانه، محمود ظریفیان، احمد وکیلیان، علی اکبر عبدالرشیدی، علی اکبر جباری ( بیدل ) و حسن پناهیان یاد کرد. وی علاوه بر این در زمینه حافظ شناسی و موضوعات دیگر هم مقالاتی دارد. مقالات انجوی در حوزه فرهنگ بسیار متنوع است.
دیوان حافظ شیرازی با تصحیح انجوی شیرازی به زعم برخی حافظ شناسان کامل ترین دیوان است زیرا وی گونه ها و روایات مربوط به اشعار حافظ را گردآوری و ارائه کرده است.
از کتاب های دیگر وی سفینه غزل است که مجموعه ای از غزل های منتخب در ادبیات فارسی است. «گل به صنوبر چه کرد» تألیف و گرآوری افسانه ها و داستان های کهن ایرانی است که شامل افسانه هایی با مضامینی مشمول بر دیوها و شاهزاده ها و قهرمانانی با توانایی های فراانسانی و اژدهایان و نیروهای شر و نیکی و. . . است. متأسفانه تنها دو بخش از مجلد اول این مجموعه در دو جلد و در حدود ۴۰۰ صفحه منتشر شده است و باقی کار بعد از انقلاب به سبب سانسور امکان انتشار نیافت. انجوی شیرازی در ۲۵ شهریور سال ۱۳۷۲ خورشیدی در تهران درگذشت و در گورستان ابن بابویه به خاک سپرده شد. خانه وی در نیاوران جمال آباد پس از مرگش به موزه فرهنگ مردم تبدیل شده است.
