شیخ ابوالفضل بغدادی از عرفای قرن پنجم و ششم هجری قمری است. وی در طریقت جانشین شیخ احمد غزالی ( ۴۵۲–۵۲۰ ه. ق ) و به عنوان قطب هشتم سلسلهٔ نعمت اللهی در دوران غیبت کبری امام دوازدهم به حساب می آید.
نصرالله پورجوادی دربارهٔ شیخ احمد غزالی می نویسد: «در مدّت چهل سال شیخی و مرشدی، خواجه احمد شاگردان و مریدان بسیاری را تربیت کرد که سه تن از ایشان خود به مقام ارشاد رسیدند و هر یک مؤسس طریقه های مستقل گشتند. این سه نفر ضیاءالدّین ابونجیب سهروردی، ابوالفضل بغدادی و احمد کاتبی بلخی هستند که طریقه های سهروردیه و اَبهریه و کُبرویه از اوّلی و مریدانش، طریقة نعمت اللهّیه از دوّمی و مولویه از سوّمی منشعب شد. »
... [مشاهده متن کامل]
پیش از او ( ابوالفضل بغدادی ) شیخش احمد غزالی و پس از وی جانشینش شیخ ابوالبرکات است.
در طرائق الحقائق برای سال درگذشت ابوالبرکات، جانشین ابوالفضل بغدادی، سال ۵۶۲ ق را ثبت کرده است.
شاه نعمت الله در بیان نام مشایخ خود چنین سروده است:
شیخ ابوالفضل بغدادی - > شیخ احمد غزالی ( ۵۲۰–۴۵۲ ه. ق ) - > ابوبکر نساج ( درگذشته ۴۸۷ ه. ق ) - > شیخ ابوالقاسم گُرّکانی ( متولد احتمالاً ۳۵۰ ه. ق - درگذشته ۴۵۰ ه. ق ) - > شیخ ابوعثمان مغربی سعید بن سلام ( ۳۷۳–۲۴۳ ه. ق ) - > ابوعلی کاتب ( درگذشته ۳۴۹ یا ۳۵۶ ه. ق ) - > شیخ ابوعلی رودباری ( درگذشته ۳۲۰ تا ۳۲۳ ه. ق ) - > جنید بغدادی ( متولد ۲۲۰ ه. ق - درگذشته ۲۹۷ یا ۲۹۸ ه. ق )
این نسبت خرقه افزون بر دیوان شاه نعمت الله، در رسائل او نیز زیر عنوان «نسب خرقه» آمده است. از این گذشته رسالهٔ مفصّلی در تفسیر قرآن و هشتاد و شش رساله از آثار شاه نعمت الله، حاوی تذکره ای در شرح احوال او وجود دارد که حدود سال ۹۱۱. ق به قلم عبدالرزّاق بن عبدالکریم بن عبدالرزّاق کرمانی نوشته شده و پس از تذکرهٔ عبدالعزیز بن شیرملک واعظی قدیمی ترین تذکرهٔ موجود است. هر دو رساله را انجمن ایران و فرانسه در سال ۱۳۳۵. ش در مجموعه ای به کوشش ژان اوبن منتشر کرده است.
در کتاب رهبران طریقت و عرفان تاریخ درگذشت شیخ ابوالفضل بغدادی به سال ۵۵۰ ه. ق نوشته شده است.
نصرالله پورجوادی دربارهٔ شیخ احمد غزالی می نویسد: «در مدّت چهل سال شیخی و مرشدی، خواجه احمد شاگردان و مریدان بسیاری را تربیت کرد که سه تن از ایشان خود به مقام ارشاد رسیدند و هر یک مؤسس طریقه های مستقل گشتند. این سه نفر ضیاءالدّین ابونجیب سهروردی، ابوالفضل بغدادی و احمد کاتبی بلخی هستند که طریقه های سهروردیه و اَبهریه و کُبرویه از اوّلی و مریدانش، طریقة نعمت اللهّیه از دوّمی و مولویه از سوّمی منشعب شد. »
... [مشاهده متن کامل]
پیش از او ( ابوالفضل بغدادی ) شیخش احمد غزالی و پس از وی جانشینش شیخ ابوالبرکات است.
در طرائق الحقائق برای سال درگذشت ابوالبرکات، جانشین ابوالفضل بغدادی، سال ۵۶۲ ق را ثبت کرده است.
شاه نعمت الله در بیان نام مشایخ خود چنین سروده است:
شیخ ابوالفضل بغدادی - > شیخ احمد غزالی ( ۵۲۰–۴۵۲ ه. ق ) - > ابوبکر نساج ( درگذشته ۴۸۷ ه. ق ) - > شیخ ابوالقاسم گُرّکانی ( متولد احتمالاً ۳۵۰ ه. ق - درگذشته ۴۵۰ ه. ق ) - > شیخ ابوعثمان مغربی سعید بن سلام ( ۳۷۳–۲۴۳ ه. ق ) - > ابوعلی کاتب ( درگذشته ۳۴۹ یا ۳۵۶ ه. ق ) - > شیخ ابوعلی رودباری ( درگذشته ۳۲۰ تا ۳۲۳ ه. ق ) - > جنید بغدادی ( متولد ۲۲۰ ه. ق - درگذشته ۲۹۷ یا ۲۹۸ ه. ق )
این نسبت خرقه افزون بر دیوان شاه نعمت الله، در رسائل او نیز زیر عنوان «نسب خرقه» آمده است. از این گذشته رسالهٔ مفصّلی در تفسیر قرآن و هشتاد و شش رساله از آثار شاه نعمت الله، حاوی تذکره ای در شرح احوال او وجود دارد که حدود سال ۹۱۱. ق به قلم عبدالرزّاق بن عبدالکریم بن عبدالرزّاق کرمانی نوشته شده و پس از تذکرهٔ عبدالعزیز بن شیرملک واعظی قدیمی ترین تذکرهٔ موجود است. هر دو رساله را انجمن ایران و فرانسه در سال ۱۳۳۵. ش در مجموعه ای به کوشش ژان اوبن منتشر کرده است.
در کتاب رهبران طریقت و عرفان تاریخ درگذشت شیخ ابوالفضل بغدادی به سال ۵۵۰ ه. ق نوشته شده است.
