ابوالعباس مُرْسی، احمد بن عُمر (مرسیه ۶۸۶ق)
(مشهور به شهاب الدین) عارف و زاهد و از مشایخ شاذلیه. در سفر حج پدر و مادرش در طوفان دریا غرق شدند، اما او به همراه برادرش جان به دربرد. به تونس رفت و در آن جا به تجارت پرداخت. سپس مجذوب ابوالحسن شاذلی شد و به همراه او به اسکندریه رفت. شاذلی در پایان عمر، او را جانشین خود کرد، و ابوالعباس پس از او جلسات تعلیم را در اسکندریه و قاهره اداره کرد. در علوم شریعت نیز تبحر داشت. از تألیف و نگارش پرهیز می کرد. بسیاری از عقاید او را شاگردش ابن عطا در آثار خود آورده است. شاگردان خود را به انجام کسب و کار تشویق می کرد. از صاحبان قدرت سخت گریزان بود. در تعلیمات خود، علاوه بر بحث زهد و تزکیۀ نفس، به رموز باطنی و اسرار حروف نیز توجه داشت. در اسکندریه فوت کرد و مقبره اش زیارتگاه مسلمانان شد.
(مشهور به شهاب الدین) عارف و زاهد و از مشایخ شاذلیه. در سفر حج پدر و مادرش در طوفان دریا غرق شدند، اما او به همراه برادرش جان به دربرد. به تونس رفت و در آن جا به تجارت پرداخت. سپس مجذوب ابوالحسن شاذلی شد و به همراه او به اسکندریه رفت. شاذلی در پایان عمر، او را جانشین خود کرد، و ابوالعباس پس از او جلسات تعلیم را در اسکندریه و قاهره اداره کرد. در علوم شریعت نیز تبحر داشت. از تألیف و نگارش پرهیز می کرد. بسیاری از عقاید او را شاگردش ابن عطا در آثار خود آورده است. شاگردان خود را به انجام کسب و کار تشویق می کرد. از صاحبان قدرت سخت گریزان بود. در تعلیمات خود، علاوه بر بحث زهد و تزکیۀ نفس، به رموز باطنی و اسرار حروف نیز توجه داشت. در اسکندریه فوت کرد و مقبره اش زیارتگاه مسلمانان شد.