ابوالعباس احمد بن ادریس حسنی

[ویکی فقه] اِبْن ِ اِدْریس ، احمد بن ادریس حسنی ابوالعباس (۱۱۷۲-۱۲۵۳ق / ۱۷۵۹- ۱۸۳۷م )، مفسّر، محدّث ، عارف و صوفی فاسی ، رئیس طریقه ادریسّیه است .
او از سادات حسنی است و نسب وی از طریق ادریس بن عبدالله بن حسن (عبدالله محض ) به امام حسن (علیه السلام) می رسد.
زادگاه
احمد در آبادی میسور، در نزدیکی فاس واقع در مغرب ( مراکش ) زاده شد
محمد حسنی یمنی ، نیل الوطر، ج۱، ص۲۲۳، قاهره ، ۱۳۴۸ق / ۱۹۲۹م .
با اینکه احمد به شدت تحت تأثیر اندیشه های عبدالوهّاب بود، پس از مرگ استادش از یکی دیگر از مشایخ تصوف به نام ابوالقاسم وزیر غازی پیروی کرد. گفته اند که پس از مرگ آخرین پیشوایش از خدا خواست تا شخص دیگری را به عنوان قطب و پیشوا به او بشناساند، اما به او الهام شد که دیگر در پهنه زمین کسی نیست تا وی از او چیزی فراگیرد، مگر قرآن که می تواند راهنمای او باشد. چنانکه خود گوید، پس از آن فقط با قرآن انس گرفت و تا مرگ از او جدا نشد، از این رو سخنان و آموزشهای او عمدتاً صبغه قرآنی یافت .
یوسف نبهانی ، جامع کرامات الاولیا، ج۱، ص۳۴۳، بیروت ، ۱۳۲۹ق / ۱۹۱۱م .
...