ابوالسعادات اصفهانی اسعد بن عبدالقاهر

[ویکی نور] «اَبوالسَّعاداتِ اِصفَهانی، اسعد بن عبدالقاهر بن اسعد» زنده در 635ق، عالم و نویسنده امامی بود. از جزئیات زندگی وی آگاهی چندانی در دست نیست؛ حتی تاریخ مرگش نیز مورد اختلاف است. برخی از متأخرین، سال درگذشت او را 635 و یا حدود 640ق نوشته اند که در منابع کهن تر بدان اشاره ای نشده است. تنها ابن طاووس در الیقین (ص 79) و فلاح السائل (ص 15) یادآور شده که وی در صفر 635 به بغداد آمده و در همان ایام ابن طاووس از وی بهره برده است. از استادان او، ابوالفرج علی پسر قطب الدین راوندی و از شاگردانش به جز ابن طاووس، خواجه نصیرالدین طوسی و ابن میثم بحرانی را می شناسیم.
از جمله آثاری که برای ابوالسعادات برشمرده اند، «مجمع البحرین و مطلع السعادتین» یا «مجمع البحرین فی جمع المواعظ و الحکم المستخرج من بحری النبوة و الامام» است که آقا بزرگ یاد کرده و می تواند با «مطلع الصباحتین و مجمع الفصاحتین» یکی باشد. عنوان اخیر تألیف و تلخیصی بوده است از دو کتاب «الشهاب قاضی قضاعی» شامل سخنان پیامبر(ص) و نهج البلاغه حضرت علی(ع) که افندی از آن سخن گفته است.
1. توجیه السؤالات فی حل الاشکالات؛
2. الفائق علی الاربعین فی فضائل امیرالمؤمنین(ع)؛
3. فضیل الحسین و فضله و شکایته و مصیبته و قتله(ع)؛
4. منبع الدالائل (جامع الدلائل) و مجمع الفضائل.