ابوالحِکَمِ مَغرِبی، عُبیدالله (اندلس ۴۸۶ـ دمشق ۵۴۹ق)
شاعر، پزشک و موسیقی دان. شاعری شوخ طبع و هزل گو، موسیقی دانی عودنواز و پزشکی چیره دست بود. به واسطه کنایه، هزل شعری و بی بند و باری، به رغم منزلت علمی اش مجبور به ترک بیمارستان بغداد شد و به دمشق رفت و در آن سامان در دکانی کوچک به طبابت و داروفروشی مشغول شد. از آثارش: نهج الوضاعة لاولی الخلاعة یا دیوان شعر وی که مشحون از مطایبات و هزلیات است؛ شرح حقیقة البرء جالینوس؛ رساله ای دربارۀ امراض صدری.
شاعر، پزشک و موسیقی دان. شاعری شوخ طبع و هزل گو، موسیقی دانی عودنواز و پزشکی چیره دست بود. به واسطه کنایه، هزل شعری و بی بند و باری، به رغم منزلت علمی اش مجبور به ترک بیمارستان بغداد شد و به دمشق رفت و در آن سامان در دکانی کوچک به طبابت و داروفروشی مشغول شد. از آثارش: نهج الوضاعة لاولی الخلاعة یا دیوان شعر وی که مشحون از مطایبات و هزلیات است؛ شرح حقیقة البرء جالینوس؛ رساله ای دربارۀ امراض صدری.