ابوالحسینِ نوری، احمد بن محمد ( ـ بغداد ۲۹۵ق)
(معروف به ابن اَلْبَغوی، امیرالقلوب و شمس العرفاء) عارف و صوفی خراسانی. از اکابر صوفیۀ طبقه دوم بود. پدرش از قریۀ بغشور (واقع در بین هرات و مروالرود) بود و خود در بغداد به دنیا آمد. در طریقت از یاران سَرّی سَقْطی و محمد بن علی قصاب و احمد بن ابی الحواری بود. با جنید بغدادی هم دوره بود و با او مصاحبت داشت. صوفیان جنید را از او دانشمندتر و او را از جنید شوریده تر می دانند. از این رو، هنگامی که جنید می خواست دربارۀ دو مقام از مقامات صوفیان سخن بگوید، ابوالحسین نوری با تعریض به دانشمندمآبی جنید، او را از آن سخن بازداشت. نوری مردم گریز و همیشه ساکن خرابه ها بود و تنها در روزهای جمعه به شهر می آمد. یک سال عزلت گزید و چند سال از سخن گفتن دم فروبست.
(معروف به ابن اَلْبَغوی، امیرالقلوب و شمس العرفاء) عارف و صوفی خراسانی. از اکابر صوفیۀ طبقه دوم بود. پدرش از قریۀ بغشور (واقع در بین هرات و مروالرود) بود و خود در بغداد به دنیا آمد. در طریقت از یاران سَرّی سَقْطی و محمد بن علی قصاب و احمد بن ابی الحواری بود. با جنید بغدادی هم دوره بود و با او مصاحبت داشت. صوفیان جنید را از او دانشمندتر و او را از جنید شوریده تر می دانند. از این رو، هنگامی که جنید می خواست دربارۀ دو مقام از مقامات صوفیان سخن بگوید، ابوالحسین نوری با تعریض به دانشمندمآبی جنید، او را از آن سخن بازداشت. نوری مردم گریز و همیشه ساکن خرابه ها بود و تنها در روزهای جمعه به شهر می آمد. یک سال عزلت گزید و چند سال از سخن گفتن دم فروبست.